Аднавяскоўцы ведаюць яго даўнiя клопаты аб садзе, ды чамусьцi з нейкага часу не вельмi цiкавяцца, як ён пачувае сябе, чым жыве
Антось Грынюк, адно хiба што i можна пачуць у размовах:
- Астыў дзядзька Антось да сваёй любiмай справы. Супакоiўся, астыў...
Хiба ж астываюць да такога!.. Не ў адным здароўi тут справа. Летась прыслалi ў калгас маладога агранома з сельскагаспадарчай акадэмii. Нiшто сабе хлопец i з выгляду i па натуры. Замалады, праўда, з вецярком яшчэ ў галаве. Спачатку той ставiўся да Антося з павагай, раiўся з iм, а потым усё часцей - у спрэчку: "Не, Антось Iванавiч, гэта мы будзем рабiць не так, а гэтак. Я быў на практыцы ў Брылёўскiм саўгасе, дык там, ведаеце..." - i пачне чытаць цэлую лекцыю. Гэта яму, Антосю Грынюку, якi не канчаў нi тэхнiкумаў, нi акадэмiй, а вунь якi сад вырасцiў, на дзiва i на ўцеху людзям!
"Хлапчук, ветрагон... Ну i рабi як хочаш, а я сваё адпрацаваў", вырашыў Антось i, калi аграном пасля гэтага звяртаўся да яго за парадай, адказваў хмура, абыякава, абы адчапiцца. Але лёгка сказаць "рабi як хочаш", а на справе - сэрца балiць за кожнае дрэва, за кожны кусцiк у тым раскошным садзе. Там усе сцежкi праходжаны, усе закуткi агледжаны безлiч разоў i знаёмы, здаецца Антосю, кожная былiнка, краска, лiсцiк. Спытайся - ён табе без замiнкi скажа, якая яблыня i калi першая пачне асыпаць цвет... I не можа стары не сачыць хоць бы назiркам за тым, што там робiцца...
Звечарэла. Сонца зайшло, пакiнуўшы ярка-халоднае зарава. Адразу пацягнула аднекуль з поля такой свежасцю, што Антось здрыгануўся - востры халадок нiбы працяў ватоўку. "Праўду, вiдаць, гаварыла радыё: можна чакаць замаразкаў", - з неспакоем падумаў ён. У яго ў садку ўсё было падрыхтавана на гэты выпадак - ляжалi кучкi саломы з леташнiм лiсцем i гноем, толькi падпалiць бы ў час, калi тое здарыцца. А што ў вялiкiм садзе? Гануля казала, што i яны не забываюць пра магчымыя замаразкi. Але не так лёгка iм паверыць... У iх вунь што ў галаве - "i не глянеш на мяне" - вецер... Забудуцца на ўсё на свеце з-за пагулянак сваiх.
Вёска ажыла, як i заўсёды ў такi вячэрнi час. Тарахцелi калёсы, гаманiлi людзi, вяртаючыся з поля, рыпелi асверы над калодзежамi, рыкалi каровы, iдучы з пашы. З агарода выйшла Прасення, сустрэла сваю Чырвонку на вулiцы, загнала ў двор, вынесла пойла i пайшла за даёнкай. Антось устаў i пацiху пашкандыбаў у хату. Ён запальваў лямпу, што вiсела над сталом, калi прыбегла Гануля. Жвавая, стройная, у квяцiстай паркалёвай сукенцы i ў вышываным фартуху, яна як бы прынесла ў хату свежасць вечара i пахi садовай квеценi.
- Ну як ты, татка? - бесклапотна, звыкла, як i штодзень, калi прыходзiла з работы, спыталася яна.
- А што мне... З хаты ў двор ды з двара ў хату. Пасядзiш на сонцы ўдзень, яно як быццам i лягчэй. Не туды ўжо гляджу, блiжэй да зямлi хiлюся.
- Нешта ты зусiм размяк, - з ласкавым папрокам сказала Гануля. Зарана паддаўся немачы. Ды i сядзiш у адзiноце, сумна, вядома. Да нас у сад завiтаў бы як-небудзь, тут жа адзiн крок.
- От бо - адзiн крок, - перадражнiў яе бацька. - Чаго я не бачыў там? Вы i без мяне спраўляецеся. Чуў я, як з прыпеўкамi ды смяшынкамi сад даглядаеце.
- Стараемся, - не надаўшы значэння яго апошнiм словам, згадзiлася дачка, - хочам, каб добра было... Рыгор Якубавiч вось часта пытаецца пра цябе...
- Хто гэта? - Антось знаў, аб кiм iшла гаворка, але знарок прыкiнуўся, быццам не памятае такога.
- Аграном наш.
- А-а...
- Кажа: зайшоў бы, але дзядзька Антось штосьцi непрыязны да мяне, гаварыць не хоча. Недалюблiвае, вiдаць.
- Праўду кажа. Недалюблiваю.
- Завошта?
- За тое, што фанабэрыцца, нiбыта ўсё ведае. Матчына малако на губах не абсохла, а ўжо камандуе, як сталы. З акадэмii цi адкуль яшчэ там, падумаеш...
- Дарэмна ты, тата, - запярэчыла Гануля. - Чалавек ён старанны i сумленны. Так, скончыў акадэмiю, а гэта ж значыць што-небудзь! Ясна, нямала ведае i павучыць iншага можа... Ды зiрнуў бы ты, як у нас усё дагледжана ў садзе... Цвету сёлета, як нi ў адну вясну.
- Ладна ўжо... А вось цi ведаеце вы, што халадэча насоўваецца? Ударыць замаразак - i што з вашага догляду...