Маўчыць тады, бывала, малады ўнук.
I так цягнуцца доўгiя-доўгiя зiмовыя досвiткi... Да свету яшчэ далёка, i кажа дзед, як загiнуў малады Васiль, што кахаў харошую дзяўчынку-немку i любiў яе маляваць, i як звялася па смерцi дзедавага дзеда багатая пчэльня, i як трасла дзедавага дзядзьку трасца, здаўшыся яму начою ў лесе нямою бабаю...
- Не ймецца веры, дзедку, у тое, што ты кажаш, - усмiхаецца нарэшце такi i ўнук. - Трасца не можа здацца бабаю, бо гэта ёсць толькi хвароба.
- Можа i так, - пакорна згаджаецца дзядуля, - а людзi кажуць, i я кажу... Мне самому нiчога нiколi не здавалася. Вам жа, маладым, лепей тое ведаць, што вам у школе кажуць, а нам, цёмным, што... Што мы ведаем?
- Як чалавек хворы, дык яму тады здаецца ў хворых мазгах... - спяшаецца ласкавей сказаць унук, бо цяпер жаль ён чуе да свайго цёмнага, пакорнага дзядулi...
1926 г.