<Aah!> psherëtiu me zë të lartë, duke tërhequr foulard-in dhe duke tendosur muskujt e barkut.
Maoko nuk e qortoi.
Filloi të kalojë gishtërinjtë mbi pikën G, lart e poshtë, me shtypje të moderuar dhe me ritmin e një kalimi në të dytin. Shtypte ndërkaq me dorën tjetër mbi muskujt e barkut, për ta mbajtur në vend. Novak filloi të ngrejë kokën nga krevati, me trupin të kontraktuar dhe gojën në formë O, duke nxjerrë një <Ooh...> të vazhdueshëm dhe të ngjirur. Lëshoi foulard-in dhe solli krahët përpara, duke u kapur me duar në anët e dyshekut dhe duke e shtrënguar me forcë. Në çdo kalim të gishtërinjve brenda saj norvegjezja ngjitej dhe zbriste me kokë dhe një pjesë të trupit.
Maoko vazhdonte kokëfortë me stimulimin dhe linte që Novak të lëvizte lirshëm. Ishte ajo që donte: e kishte mbajtur deri në atë moment pikërisht që të shpërthente në orgazmën më supreme që një grua mund të provojë.
Tashmë fytyra e norvegjezes ishte një maskë e prishur, e skuqur dhe që kullonte djersë. E kuqe ishte edhe qafa mbi të cilën arteriet ishin shfaqur të fryra dhe pulsuese; bashkë me tendinat të tërhequra në limit pikturonin një strukturë manifest nga një tavolinë anatomie sa herë që ajo ngrinte trupin. Trupi shkëlqente nga djersët dhe poshtë ijeve çarçafi ishte lagur me lëng vaginal.
Maoko harkoi lehtësisht gishtërinjtë dhe, në vend që të përdorte majat e tyre siç kishte bërë deri në atë moment, filloi të kalonte thonjtë mbi pikën G. Ishin thonjtë e një shkencëtareje që ishte mësuar edhe me punë të vogla dore, pra me gjatësi mesatare dhe jo të mprehta. I kaloi me vendosmëri mbi mishin e ndjeshëm në brendësi të Novak, përsëri dhe përsëri, ndërsa ajo shtrëngonte me spazma dyshekun e rënkonte duke gulçuar. Akoma edhe pak sekonda, pastaj norvegjezja hodhi kokën papritur mbrapa dhe bërtiti egërsisht me sa forcë kishte.
Maoko qe e shpejtë ti vinte menjëherë dorën e majtë mbi gojë për mos të lënë të dilte zbuluar atë britmë të tmerrshme.
Muskujt e barkut të Novak kontraktoheshin dhe relaksoheshin me ritëm frenetik, duke shkarkuar energjinë shkatërruese të asaj orgazme që ajo nuk kishte provuar kurrë në jetën e saj. Britma vazhdonte, e mbytur nga dora e japonezes.
Maoko priti.
Pas shumë sekondash kontraksionet e trupit të Novak filluan të pakësohen. Britma u tkurr derisa pushoi, dhe dalngadalë norvegjezja u kthye të mbështeste kokën në krevat. Lëshoi dyshekun dhe braktisi krahët përgjatë trupit. Maoko i hoqi dorën nga goja dhe rifilloi ti përkëdhelte barkun. Me delikatesë filloi të nxjerrë dorën e djathtë nga vagina. Rrëshqiste lehtësisht në kanalin e mbytyr nga lëngu vaginal dhe muskulatura ishte e tensionuar nga zgjerimi ndaj të cilit ishte nënshtruar. Në pak sekonda dora qe jashtë dhe Maoko konstatoi që doreza kishte mbetur e padëmtuar edhe pse ajo kishte përdorur thonjtë me forcë. Për këtë ishte e lumtur, pasi për të gjithë japonezët higjena është një praktikë thelbësore e ndjekur me një kujdes obsesiv.
Vështroi Novak. Prehej e ngurtë mbi krevat, me sytë të përhumbur kthyer nga tavani. Frymëmarrja po kthehej e rregullt. Fytyra pak nga pak po merrte ngjyrën natyrale dhe djersa po thahej shpejt. Pas një minute flinte e qetë, me gojën gjysmë të hapur dhe kokën të kthyer lehtazi nga e djathta.
Maoko zbriti nga krevati, duke lëvizur me kujdes për të mos e zgjuar; shkoi të hidhte edhe këto palë doreza të dyta, fiku dritën kryesore dhe veshi përsëri pizhamat. Me delikatesë ekstreme tërhoqi lart mbulesën nga fundi i krevatit dhe mbuloi norvegjezen që të mos ftohej, pastaj shkoi tek dollapi dhe nga një raft morri një plaid. Fiku edhe abat-jour-in dhe verbazi shkoi deri tek divani. U shtri duke u kthyer në njërin krah dhe u mbulua me plaid-in.
Pa në errësirë për disa minuta, e menduar, dhe në fund e zuri gjumi.
Kapitulli XVI
Drew kishte lënë laboratorin bashkë me të tjerët dhe ishte drejtuar për në shtëpi. Tashmë ishte pothuajse errësirë dhe kishte dëshirë të pushonte, të mbyllte atë ditë të tmerrshme. Kishin ndodhur, gjëra! Qetësia dhe ekzistenca e dhembshur e mësuesit të fizikës ishte tronditur papritur nga ai zbulim i pabesueshëm. Ditët e fundit kishin përjetuar ngjarje ogurzeza, me një rritëm të shpejtë, në një rritje lavdie dhe emocioni, më shumë nga sa kishte provuar gjatë gjithë jetës së tij.
Duke ecur në korridor, rastësisht vështrimi i tij ra mbi ndërtesën ku qëndronte zyra e rektorit.
Duhet tia them. mendoi.
Ishte i lodhur, por sidoqoftë u drejtua në atë drejtim.
Drita filtrohej nga dritarja e McKintockut. Drew e dinte që punonte edhe jashtë orarit të punës.
Zonjusha Watts kishte ikur tashmë, prandaj trokiti drejtpërsëdrejti në derën e zyrës.
<Hyr.> u përgjigj një zë i lodhur. <Ah, je ti, Drew? Eja hyr, miku im.> dhe në atë miku im kishte dhembshuri të sinqertë, vërejti Drew. Ndoshta McKintock nuk ishte vetëm një makinë drejtuese gjithmonë në kërkim të parasë, në fund të fundit. Apo ndoshta po? Në kërë rast, ai manifestim i pazakontë i miqësisë do të kishte qenë vetëm falënderimi për fitimet bujare që rektori parashikonte falë zbulimit të Drew-së dhe Marronit, të cilët duheshin patur në konsideratë të lartë.
Sigurisht, fitimet ishin për Universitetin, por McKintock ishte një idealist, dhe të prosperonte entin që ai drejtonte ishte për të një çështje jetësore. Ishte në atë pikë saqë ai identifikohej me vetë Universitetin, prandaj të mirën që i bënte Universitetit ia bënte vetes. Dhe për këtë ishte akoma atje duke punuar, duke mbyllur praktika administrative që mund të ishin kryer edhe mëngjesin tjetër, por rektori e dinte shumë mirë që të nesërmen mund të kishte dalë ndonjë pengesë tjetër që do ti kishte shtyrë ato praktika, dhe nga kjo do kishin probleme të tjera, në një reaksion zinxhir që ishte më mirë të mos e nxiste.
<Ia dolëm, McKintock.> njoftoi Drew me zë të ngrohtë. <E gjetëm teorinë bazë, dhe jemi në gjendje të vlerësojmë energjinë që shërben për Shkëmbimin mbi largësi të ndryshme dhe për vëllime të ndryshme të shkëmbyera.>
<Shkëlqyeshëm.> u gjallërua rektori. <Dhe sa larg mund të shkojmë?>
<Kudo.> u përgjigj thjesht Drew, duke u ulur.
<Pra, në Pekin, në Moskë, në Anchorage? Ku të duam?>
<Atje, dhe më larg.>
<Si, më larg?> McKintock ishte i çorientuar. U mendua për një moment. <Në hënë?> pyeti pastaj ironik.
<Hëna është këtu afër, për këtë makineri.> u përgjigj Drew i qetë. <Shkëmbimi mund të kryhet me një pikë të çfarëdoshme të universit të njohur.>
McKintock nuk e kishte idenë sa i madh ishte universi i njohur, as sa mund të njihej nga vetë universi. Për të hëna dhe planetet e sistemit diellor ishin tashmë gjithë universi që ai njihte.
<Universi është shumë i madh, McKintock. Vlera aktuale është baraz me nëntëdhjetë e tre miliardë vite dritë. Imagjino një sferë të atij dimetri.>
McKintock e pa ftohtë. Ku kuptonte gjë, ai, nga vitet-dritë?
Drew e kuptoi që duhej tia shpjegonte. Nuk kishte dëshirë, por ishte e nevojshme.
<Një vit-dritë është largësia që një reze drite përshkon në një vit. Pasi që drita udhëton me shpejtësinë rreth treqindmijë kilometra në sekondë, në një vit përshkon mbi nëntëmijë miliardë kilometra.>