Amy Blankenship - Gevaarlijke Dingen стр 4.

"Het nieuwste lid van ons team, Chad," antwoordde Zackary. "Hij is een plaatselijke politieman die een beetje te veel weet, dus we hebben hem ertoe aangezet de massa te beschermen, en met de massa bedoel ik de andere idioten waarmee hij werkt."

Angelica grijnsde: “Ze zijn waarschijnlijk slechter daarbuiten.”

“Niet veel,” zei Zackary.

"Oké," zei Angelica. "Ik heb het aangesloten, laten we even rondkijken en zien wat ik hier allemaal heb."

"Bedoel je dat je het niet weet?" Vroeg Zackary verbaasd.

Angelica zuchtte: “Je weet hoe ik ben. Ik zou mijn hoofd vergeten als die niet vast zat. Ik heb alleen de kans gehad om een fractie van dit ding te bekijken.”

"Ja, je hebt het in grote haast gedownload." Zei Zackary en zuchttein zichzelf. "Goede tijden, goede tijden."

Angelica betrad de harde schijf en typte een woord in haar zoekvraag en drukte op Enter.

“Ik neem aan dat je jezelf nog steeds niet gedraagt?” Vroeg Angelica terwijl ze op de bank leunde terwijl de computer zijn werk deed.

"Echt niet," lachte Zackary. "Je kunt me nergens mee naartoe nemen, weet je nog?"

Angelica huiverde toen ze zich een paar maanden geleden nog herinnerde toen ze naar een groot gala waren gegaan terwijl ze achter een vierjarige weerwolf aanliepen die verdwaald was en er niet erg blij mee was. Tegen het einde van de nacht was Zackary zijn broek kwijtgeraakt omdat de weerwolf tijdens de woedeaanval van een kind was getransformeerd en ze in flarden had gescheurd.

Het grappigste was dat Zackary niets had gezegd, z’n broek gewoon uitgedaan had en rondliep in zijn ondergoed en smokingjasje en hemd. Angelica kon niet uitmaken of ze in verlegenheid moest worden gebracht of dat ze in lachen moest uitbarsten. Toen ze zijn benen zag met de kniekousen en de nette schoenen, het aanzicht had haar bijna gedood toen een aantal jonge dames zich om hem heen drongen om te dansen.

Haar laptop piepte en ze ging kijken wat de zoekopdracht had gevonden.

"Vind je iets?" Vroeg Zackary.

Angelica opende een paar van de bestanden waarin het woord Misery zich bevond en begon te lezen. Haar sigaret gleed uit haar vingers terwijl ze las en landde op haar voet.

"Ouch, verdomme!" Vloekte ze en pakte haar sigaret weer op, en deed hem snel uit.

“Alles oké?” Zackary fronste bezorgd en stak een hand op toen Trevor wilde weten wat er aan de hand was.

Angelica las de informatie opnieuw voor de zekerheid voor. "Ik pak de volgende vlucht," vertelde ze hem voordat ze de telefoon van haar oor trok. Ze hing op na Zackary's vragen en keek weer naar het scherm. Het was niet wat ze had gelezen waardoor ze er zo zeker van was dat dit gevaarlijk was… het was dat de hoofdman van PIT haar op de één of andere manier net had buitengesloten.

Als Storm geheimen bewaarde… dan wilde ze weten waarom.

Hoofdstuk 2

Anthony liep meedogenloos over de marmeren vloer van zijn studeerkamer. Hij streek gefrustreerd en woedend met een hand door zijn donkere haar. Hij wist dat hij boos was geworden toen hij Arthur vermoordde en dat hij nu ook zijn invloed voor het binden van Jewel aan hem als zijn maat was kwijtgeraakt… niet dat het hem zou stoppen.

Hij was zijn bedoeling om kalm te blijven in deze situatie… maar toen Arthur over de vader van Anthony begonnen had, was zijn weerwolfdeel naar boven gekomen. Nu werd hij gedwongen om een andere soort dwang te gebruiken tegen zijn weggelopen bruid. Het enige probleem was dat hij haar eerst moest vinden.

Er klopte iemand op de deur en Anthony stopte met het heen en weer lopen om zijn haar en kleding recht te trekken. Hij was de alfa, en daarbij hoorde een zekere etiquette.

"Kom binnen," riep hij met een koude stem.

De deur ging open en een van zijn wolven stapte naar binnen en deed de deur achter zich dicht.

"Wat heb je gevonden?" Vroeg Anthony.

Het groepslid zag er erg nerveus uit en schraapte zijn keel. "Ik bleef achter zoals je had bevolen om te kijken of de priester terugkwam naar de kerk. Ik was er niet lang toen de hel losbarstte in de kerk en op het kerkhof erachter. Mensen kwamen van rechts en links, de meesten kwamen uit het niets.” Hij zweeg even en slikte nerveus voordat hij eraan toevoegde: “Toen zag ik dat Jewel bij hen was.”

"Waar is ze dan?" Vroeg Anthony terwijl hij snel dichterbij kwam. "Waarom heb je haar niet mee teruggebracht?"

De wolf trok zich terug met paniek in zijn ogen, wetend dat slecht nieuws aan zijn alpha brengen nooit goed was. "Ik kon het niet," hij huiverde.

Anthony's hand schoot abrupt naar voren en pakte de ondergeschikte bij de keel en tilde hem de lucht in. "Je bent een weerwolf. Waarom heb je haar niet gewoon meegenomen?”

"Ze was omringd door wezens… te veel van hen," legde de wolf uit, hij deed zijn handen omhoog om te proberen wat van de druk rond zijn keel te verlichten.

Anthony's hand werd strakker en zijn ogen veranderden in een griezelige gouden kleur. Zijn broer was eindelijk teruggekeerd uit Italië, hij was er zeker van. "Heb ik je nu wel of niet geleerd te vechten tegen een ander soort? Mijn broer had geen partij voor je moeten zijn.” Het was een leugen. De wolf zou ergens in een greppel liggen als hij tegen Andreas Valachi had durven vechten.

"Waaaaarreen geen wooolllvvveeen ," snauwde de wolf terwijl hij probeerde te ademen.

Anthony bracht zijn aandacht terug naar de man die hij wurgde en rukte zijn hand weg, hij zag dat hij hem bijna had vermoord. "Wie was het?" Vroeg hij met veel woede in zijn stem.

De wolf lag gewond op de grond en probeerde op adem te komen. Hij krabbelde op zijn handen en knieën voordat hij zijn voorhoofd liet vallen op de koude marmeren vloer. Hij ontblootte de achterkant van zijn nek en onderwierp zich aan zijn leider en wenste dat hij was weggerend toen hij een kans had gehad.

"Katten… ik rook katten," zei hij na een paar seconden, "Poema's en jaguars… veel van hen." Hij tilde zijn hoofd op en zag Anthony's ogen dreigend versmallen. Snel voegde hij eraan toe: “Er was een poema die haar eigen schaduw achtervolgde. De plaats krioelde ook van vampiers. Een deel van de kerk werd opgeblazen en toen kwam er een politiewagen.”

Anthony stond daar en probeerde zijn groeiende woede te beheersen. Hoe langer hij daar bleef staan, des te pisser hij werd. Zijn plan om zijn voortvluchtige gezel terug te halen, was herhaaldelijk in de war geschopt door zijn eigen acties of de acties van zijn onwetende ondergeschikten.

Hij gaf zijn persoonlijke bewakers een teken om dichterbij te komen. "Breng hem naar de kelder waar hij kan sudderen in zijn falen."

De wolf ging op zijn knieën zitten met een smekende uitdrukking op zijn gezicht. Hij had verhalen gehoord over de kelder en wat dat inhield. Sommige van de weerwolven die de marteling overleefden, hadden nog steeds de littekens op hun lichaam om dit te laten zien. Hij jammerde jammerlijk toen hij bij zijn armen werd genomen door de bewakers en overeind werd getrokken.

De bewakers keken niet naar zijn gezicht en zeiden niets geruststellend of denigrerends. Als ze hun zin deden, hadden ze hem laten wegrennen. Voor hen had Miss Jewel alle reden om weg te rennen van hun Alpha. Ze was ongelukkig en zou, ondanks Anthony's beste pogingen, nooit van hem kunnen houden. Zo leven, van de tegenslagen van anderen afpersen was niet de echte weerwolf-manier… het was de Maffia-manier.