Таксіст, нахабны, як і ўсе яны начным часам, назваў проста неверагодна вялікую суму. Вінярскі моўчкі адлічыў грошы і адразу расплаціўся.
Толькі б ніхто не заўважыў! Толькі б не прыйшоў у клініку сённяшнім вечарам Стэльмах! Цяпер Вінярскі добра разумеў, што адзіны яго ратунак, калі нікога няма, паставіць назад «дыпламат», выправіць шпінгалеты, нават пераначаваць у кабінеце, на кушэтцы. А там, раніцаю, усё выдумаецца. Галоўнае, грошы будуць цэлыя. Няхай Стэльмах пра ўсё здагадаецца ну і што? Сорам вочы не выесць. Затое ён, Вінярскі, зможа зноў жыць, як і жыў.
Ён стрымліваў сябе, прасіў сябе не расслабляцца раней часу мала што там цяпер можа быць у кабінеце! але ў душы ўсё расла, усё шырылася няўрымслівая радасць ад таго, што ўсё скончана. Яму не здавалася ўжо ні дурной, ні смешнаю сама сітуацыя: столькі сіл было патрачана, каб грошы ўкрасці, і ўсё для таго, каб усімі сіламі старацца вярнуць іх назад
Каля бальніцы ён выскачыў з машыны і хутка пайшоў у двор. Падняў галаву, спатыкнуўся і не паверыў сваім вачам здалося, што той жывы, страшны сваёй будзённасцю сон працягваецца. У кабінеце гарэла святло.
У нейкім атупенні ён стаяў, глядзеў на светлае акно, на клёны, кусты, якія холадна свяціліся сваімі зялёнымі лістамі ў святле бальнічных ліхтароў. Падумаў чамусьці: «А што, калі я зусім не грошы ўкраў, я ж не паглядзеў нават». Трэба было неяк канчаць усё гэта. Трэба было ісці здавацца. Як здавацца, што казаць? Што знайшоў «дыпламат» у двары? Усё дурнота, глупства Хто яму паверыць?
Ледзь перастаўляючы ногі, Вінярскі пацёгся назад, на вуліцу, падняўся на ганак галоўнага корпуса і пазваніў. Адразу ж за ледзь асветленымі шклянымі дзвярыма праплыла постаць вахцёркі.
I вы прыехалі? расчыніўшы дзверы і прапускаючы яго, сказала яна і ўздыхнула.
Што значыць і вы?.. А хто яшчэ прыехаў? прамармытаў Вінярскі, заходзячы ў вестыбюль і азіраючыся.
Вахцёрка замкнула дзверы, зайшла следам і стала перад ім, гледзячы знізу ўверх, сцягваючы на грудзях накінутую на плечы хустку, маленькая і нязграбная, як чарапаха.
Дык хто прыехаў? стараючыся быць развязным, паўтарыў Вінярскі. Міліцыя ці хто?
Пры чым тут міліцыя? Жонцы трэба званіць, строга сказала вахцёрка.
Чыёй?
Стэльмахавай.
А што такое?
Іван Змітравіч у рэанімацыі цяпер. З сэрцам кепска. Я думала, вы таму і прыехалі
Не верачы раптоўнай здагадцы, ад якой перахапіла дыханне і застукала ў скронях, баючыся распытваць далей, Вінярскі як быў з «дыпламатам» у руцэ павярнуўся, каб бегчы ў свой корпус.
У кабінеце схапіла, сказала яму ў спіну вахцёрка. Прыйшоў сюды гадзін у сем, такі рады а чаго прыйшоў?..
Дзверы ў кабінет былі адчыненыя. У дзвярах Вінярскі сутыкнуўся з медсястрою яна саступіла, прапускаючы яго. Ён, задыханы, спыніўся ў парозе, аббег вачыма кабінет, стараючыся за раз не прапусціць нічога, усё зразумець з гэтага агляду. Кушэтка стаяла пасярод кабінета; барадаты тэрапеўт з суседняга аддзялення ў кутку мыў рукі і нават не зірнуў на Вінярскага, затое Сцяпанаў, які сядзеў за сталом Стэльмаха і нешта напаўголаса гаварыў, убачыўшы Вінярскага, змоўк і ўтаропіўся ў яго. Акрамя гэтых двух і сястры, што выйшла, не было нікога. Моцна пахла спіртам.
А дзе прамовіў Вінярскі, паказваючы на кушэтку.
Сцяпанаў страсянуў галавою і перастаў глядзець так дзіўна.
У рэанімацыі, наверсе, адказаў ён.
Ёсць надзея?
Мала. Доўга ляжаў тут, позна знайшлі Інфаркт!
Нічога дзіўнага, з такой камплекцыяй, адазваўся тэрапеўт, павярнуўшыся і выціраючы рукі аб кішэні халата.
Вінярскі прайшоў да акна палавінкі былі прачынены, як ён і пакідаў. «Бачыў хто, ці не, што шпінгалеты зламаныя?! Сказаць зараз пра гэта? Ці зрабіць выгляд, што нічога не заўважаю і проста хачу прычыніць акно?..» Ён узяўся за ручку.
Не трэба, пачуўся ззаду голас Сцяпанава. Хай праветрыцца.
Я падымуся наверх, сказаў тэрапеўт, пазваню, калі што.
Сцяпанаў правёў яго да парога і ў парозе зноў пагаварыў з ім пра нешта; калі тэрапеўт пайшоў, павярнуўся да Вінярскага:
А ты як тут сярод ночы?
Выпадкова ехаў на таксі, з Жанаю Убачыў з вуліцы, што святло гарыць Жана, сяброўка, жыве ў Вяснянцы, можаце праверыць
Па мне хоць у Серабранцы! усміхнуўся Сцяпанаў. Я проста гляджу ты з чамаданчыкам.
А, гэта так, браў з сабою, Вінярскі асцярожна паклаў «дыпламат» на стол дзіркаю ўніз. Але як тут Стэльмах апынуўся? Уночы У яго ж адпачынак з учарашняга дня.