Мой дзень пачынаецца
Проза і паэзія маладых
Укладальнiк Віктар Шніп
© Афармленне. Мастацкая літаратура, 2015
© Распаўсюджванне. ТАА «Электронная кнігарня», 2016
* * *І Янка Купала, і Якуб Колас былі маладымі пісьменнікамі.
Максім Багдановіч назаўсёды застаўся маладым.
Многія творы, якія былі напісаны народнымі Песнярамі на пачатку іх пісьменніцкага шляху, трапілі ў залатую скарбонку беларускай культуры, а «Вянок» Максіма Багдановіча стаў шэдэўрам не толькі нашай, а і сусветнай літаратуры.
Моладзь сучаснай Беларусі гэта наша будучыня, таму вялікая ўвага дзяржавы надаецца менавіта маладому пакаленню. І сёлета ў Год моладзі, выдаючы кнігу прозы і паэзіі маладых, мы верым, што многія з нашых аўтараў з часам стануць вядомымі пісьменнікамі і творы іх заўсёды будуць цікавымі для чытачоў.
Вольга Агапонава
[1990 г. н.]
Лëс і лесвіца
Ён пакінуў свой лёс на лесвіцы
адзінай мне маўкліва
крок і руцэ імкліва
чырвоныя пялёсткі.
пакінуў мне адзінай,
ахвяраваўшы
толькі сваё
імя
яго мне
засталося
на прыступках, на якіх
пялёсткі тыя, што калісьці
у руцэ гарэлі ад вясны я
прынясу цяпер яму прытулак
з адзінокім прытулкам асенняга месяца
каб знайсці яго лёс на лесвіцы
«Ці вартыя мы гэтай восені»
Ці вартыя мы гэтай восені
з бурштынавым караванам лісця,
з паэтычным спатканнем кропель туману,
з аблокавай хваляй прачыстай,
калі рассякаем скрозь цені
восені?
Саксафон
* * *Мы чулі спрадвеку
ліры
адзіныя, ці адзінокія,
уратавальныя,
з плачам
абраныя.
душу пазбавілі,
ліры абраныя
белыя раны
таму не крывавяць.
* * *Чулі і сёння рэха
мінулага
голас твой родны
голас Гародні
гукі катрынкі, апетай
сучаснай паэткай
улетку.
* * *Не-летам
ішла
ў скаваным
скафандры
грахоў.
* * *Мне ні жалейка, ні скрыпка, ні дудка,
ні дзіўны катрыншчык
ў самотным блуканні,
у горадзе-дзе, кажуць, светлыя твары,
не абяцалі натхнёных шляхоў,
толькі
пакутлівы стогн саксафона ў Гародні, дзе
голас твой родны.
* * *Адзіны, тужлівы,
срэбна-латунны,
але-ле-туценны
ў свеце няўтульным
іграў саксафон.
хай стане і ён
сімвалам болю і плачу
адзінай замкнёнай Душы,
хай возьме ў палон
цені грахоў,
бо
Верую:
Ведаю:
і для цябе
стане
выратавальным
срэбна-латунны
мой
саксафон.
Patria
пишет монах
в серединности дня
о центре земли,
где растили меня,
месте в межребье,
в пустотах дыханья.
шиповник (по жребью)
там куст мирозданья.
(не движутся плиты
во время молитвы
не тлеют поленья
в монашеском зренье)
как вещи назвать?
не хватает пространства.
отечеством, родиной, краем?
мытарством?
и плачет о Слове
земля под Голгофой
о сломанных ритмах,
скованных строфах.
«из греха, как из реки»
из греха, как из реки,
яблоко Адама
в перламутр овом нутре
на руки попало
выбираю дом чужой
обхожу владенья
слышу в голосе своем
раковины пенье
поиграю в поддавки
стану веселитьс я
и отцов, отцов моих
я открою лица.
от Адама до себя
гибельные лица
руки Евиной вины
смоют плод рекою эх
разгуляется вода
и напьется мною
змеевидная вода
змеевидной мною
яблоком лежу на дне
мне бы в белой пене
новой раковиной всплыть
в память об Эдеме.
ни моллюска, ни цветка.
нет и римской плети:
рыба в роли рыбака
поднимает сети.
Аляксей Арцëмаў
[1991 г. н.]
Ляці, валавока!
Я чую, як недзе далёка
Маленькая птушка пяе.
Вітаю цябе, валавока,
Вітаю напевы твае.
Агромністы свет над табою,
Нябёсаў бясконцы абшар
І поўная шчасця й спакою
Адвечнай прыроды душа.
Даўно ў гарадах мітуслівых
Я марыў пра тыя сады,
Дзе грушы ды жоўтыя слівы,
Дзе цёпла й утульна заўжды.
Шукаў іх у град і залеву,
Дарэмна хадзіў па зямлі
І толькі птушыныя спевы
Надзеі згарэць не далі.
Адолею ўсе перашкоды,
Каб мрою нарэшце знайсці.
Да сонца на крылах свабоды
Ляці, валавока, ляці!