Уладзіслаў Ахроменка - Тэорыя змовы стр 15.

Шрифт
Фон

 Першы раз у маёй практыцы такое,  доктарка згасіла хірургічную лямпу над сталом, дастала шпатэль і схілілся над пуцаценькім.  А цяпер скажы «А-а-а»

Гланды выглядалі здаровымі. Дэталёвы агляд ручак і ножак не выявіў аніякіх паталогій. Рэфлексы цалкам адпавядалі ўзросту. Немаўля адно загадкава пасміхалася і цягнула ручкі да нікіляванага стэтаскопа. Старыя напружана маўчалі; на іх тварах чыталася непахісная вера ва ўсемагутнасць медыцыны.

 Скажыце, а вось казлы яны на шаленства хварэюць?  драўляна запытаўся Талаш.

 А то! Асабліва, як нашыя.

 Баюся, яго адзін быдляк пагрыз,  Талашыха скрушна шморгнула носам.

 Можа, здымак што пакажа,  абнадзеіла доктарка і неразборліва запоўніла бланк.  Пайшлі

Кабінет флюраграфіі поўніўся электрычным гудзеннем і шчоўканнем рэле.

Рэнтгенолаг спрактыкавана заправіў у рамку касету. Адсунуўся грувасткі штатыў, халодна бліснула матавая плоскасць экрана.

 Пацярпі, дзіцятка!  Талашыха асцярожна паставіла пуцаценькага на высокую платформу.  Бог жабраваў і нам казаў!

Немаўля з разуменнем паглядзела на старую і паслухмяна прыціснулася да шкла. Рэнтгенолаг шчоўкнуў тумблерам

Раптам усярэдзіне апарата мярзотна заскавытала, нібы хтосьці з усяе моцы правёў тупой пілкай па шыферы. Празрыстая амбулаторная шафа жалобна ценькнула. Пад столлю пагрозліва зашкварчэлі стрыжні люмінісцэнтных лямп. Штатыў рэнтгенапарата таргануўся, заскрыгатаў і знерухомеў.

Талашыха палахліва падхапіла немаўля і захутала ў бліскучую плюшавую душагрэйку

 Ой, матухна!  трагічна прашамкала яна.  І што ж гэта такое робіцца?!

Цяжка рыпнулі абабітыя свінцом дзверы, і разношаныя кеды старэчы трывожна зачвякалі па калідоры.

На алейках бальнічнага сада калыхаліся сонечныя плямы. Каля паркана палілі спарахнелае леташняе лісце, і паўпразрысты дым метафізічна размываў краявід. Ветэранскі матацыкл самотна чарнеў пад каштанам. Дзед Талаш засяроджана паліў «казіную ножку» і слухаў доктарку.

 Дзеткі наша будучыня,  запэўніла яна.  А будучыня гэта святое!

 Ва ўсіх дзеткі, як дзеткі, далікатна далучылася да размовы Талашыха.  А што людзі пра нашага падумаюць? Навошта яму тыя пёркі на ранках?

 Паслухай, што чалавек кажа,  ветэран дапамог старой з дзіцёнкам уладкавацца ў люльцы.  Тут адзін вельмі моцны вядзьмак ёсць. Акурат па дарозе да Таргачова.

 Надта дасведчаны ў сваёй справе!  залатыя акуляры доктаркі змоўніцкі заблішчэлі. Усё лечыць, ад запою да гемарою. Сурокі здымае. Будучыню прадказвае. Да яго нават з Акадэміі навук прыязджаюць!

 Калі не дапаможа, то і не зашкодзіць!  вынесла прысуд Талашыха.  Паехалі!

Сіні лес абапал шашы акрэсліваў прастору. У сініх нябёсах спявалі нябачныя жаўрукі. На галаве былога партызана лапатаў незашпілены танкісцкі шалом. Талашыха маркотна, бы тая Мадона, прыціскала да сябе немаўля.

Знянацку пуцаценькі трывожна зварухнуўся і загукаў.

 Пачакай, скора будзем, тады і паямо,  Талашыха намацала ў сумцы бутэлечку з соскай.

Сталёвы дрот, напяты ўпоперак дарогі, амаль зліваўся з ландшафтам. Матацыкліст заўважыў яго надта позна

Дрот з усяе моцы ўдарыў у талашовыя грудзі стары паляцеў долу. Некіруемы матацыкл хіснуўся, падскочыў у каляіне і заваліўся набок. Рухавік пырхнуў белым дымком і захлынуўся. Пуцаценькі выслізнуў з бабіных рук і бездапаможна пакаціўся ў хмызы. Травеньскі краявід імкліва перакрэсліў жахлівы цень.

Пераможнае мэканне наклалася на трагічны лямант старой. Пачварны парнакапытны падчапіў немаўля на рогі і скочыў у непраходны гушчар

8

Па балотнай выспе блукалі прывідныя цені. Сярод сухіх чаратоў змоўніцкі паблісквалі чортавы вокны. Раскрыты ноутбук таямніча свяціўся на ўломках валуна. Седзячы ў паходным фатэльчыку, Казёл узбуджана сукаў капытамі і пытальна паглядаў на Прашмандоўку.

Сінія вочы агенткі выяўлялі веліч місіі. Упэўнены позірк слізгануў па ноутбуку, прайшоўся па сцяне чаратоў і нарэшце спыніўся на пуцаценькім, які ціхамірна спаў сярод балотнай флоры. На твары красуні выявілася нечаканая сентыментальнасць, якая змянілася дакорлівым: «Ну, ты і Ірад»

Парнакапытны раздражнёна затрос барадой. У змрочных шкляных вачах неадкладна адбіўся адказ: «Калі Дзіда Лангіна патрапіць у мае капыты выпрабаваць суперзброю мажліва толькі на ім!»

Твар пякельнай прыгажуні імгненна замкнуўся. Яна падабрала хвост, схілілася над ноутбукам і індэферэнтна зашчоўкала клавішамі.

Ваша оценка очень важна

0
Шрифт
Фон

Помогите Вашим друзьям узнать о библиотеке

Скачать книгу

Если нет возможности читать онлайн, скачайте книгу файлом для электронной книжки и читайте офлайн.

fb2.zip txt txt.zip rtf.zip a4.pdf a6.pdf mobi.prc epub ios.epub fb3