Так мы і жылі тагда, у двухкомнатнай кварцірэ. У адной комнаце мы з Толем, у другойДзімка з Волечкай. Мірна жылі, не ругалісь. Я дык і рада была: дзеці з намі, так і спакойнее, і весялее. Но панімала, канешна, што самі ані другой точкі зрэнія прыдзержваюцца. Ані дажэ кварціру снімаць хацелі. Но какая кварціра с іх зарабаткамі. Дажэ еслі б знялі, дык з голаду памёрлі б. А так і дасмотраны, і здаровы, і свой угал імеют, і нам з Толем на старасці лет помашч будзет. І вабшчэ ў доме как-та па-сямейнаму уютна, кагда столька людзей на адной жылплошчадзі. Я ў іх жызнь старалась не лезць, но, канешна, усё перада мной была как на ладоні. Зато перажываній меньшэ.
Хоць какое там меньшэ.
Закіпеў ваш імбрык!
Хацела я ім пра случай з пакойнікам расказаць, но здзержалась. Да і не думала, што ім інцярэсна эта. Мне вабшчэ ўсігда казалась, што Дзімка маей прафесіі стыдзіцца. Как будта ў этам што-та непрылічнае есцьбілеты за праезд у людзей правяраць. Ну да ладна. Папіла я чая з буцербродам і спаць лягла. Но не спалась мне как-та ў ту ноч. Усё мыслі ў галаву лезлі. Пра пакойніка. Была ў ім какая-та дзеталь, каторую я не магла апрэдзеліць. Но была. І была эта дзеталь такая важная, што я паўночы варочалась, усё паняць пыталась, што мяне так смуціла. А за сцяной дзеці скраблісь. Как мышы. Інцярэсна, ані так каждую ноч скрабуцца? Так і заснула толька пад утра.
У вас, наверна, даўно вапрос назрэў: а Толя мой гдзе тагда был. У бальніцы он ляжал. У уралогіі, у дзясятай. Не смярцельна, канешна, но непрыятна. І на следушчы дзень я к нему паехала. Катлет нажарыла, грэчкі наварыла. Прыехала как раз после ціхага часа. Захажу ў палату. Што та не так. Толя мой рот от міня закрывает. Астальныя мужыкі тожэ как-та странна сібя вядут, прыціхлі, атварачываюцца.
Ну вот што вы как дзеці? гавару ім. Што, прынялі ўжэ на грудзь срэдзі бела дня? Вот медсёстры замецят, выкінут вас усех к чортавай мацеры.
Да хваціт цібе ўжэ,сказал Толя, а сам вінаваты від на сібя напускает. Я, канешна, разазлілась, но ўсё роўна мне прыятна была: Толя мой у палаце самы відны мужчына. Самы крэпкі, самы ухожаны. Астальные троетакія ўжэ здохлікі. І ногці чорныя, і наскі паванівают.
Сел на краваці, ест, на міня пасматрывает.
Ну што ты тут ісцерыку сразу ўстраіваеш, сказаў Толя і па руке мяне пагладзіў.Мы ж па чуць-чуць. Для настраенія. Ніхто і не замеціт. А нам хоць какая-та аддушына. Думаеш, прыятна тут нахадзіцца?
Прасціла я яго. Успомніла, как мы з ім кагда-та пазнакомілісь. Он тагда шуціў усё. Вясёлы быў мужык. Дабрадушны. Эцім і панравіўся. На первам свіданіі пугавіцу на маёй кофтачке пальцамі схваціў і спрашывает:
Хочаш, я адарву і сразу ўшыю?
Не хачу.
Сматры.
Адарваў пугавіцу і ў шэю мне этай пугавіцай тычэт. І смяецца. А патом мы пацэлавалісь. Но эта даўно была. Очэнь даўно.
Ну вот. Я ў яго гразнае сабрала, расспрасіла пра то, што ўрачы гаварат, а патом мы на карыдор вышлі. Тут я яму і расказала, што за случай учора на лініі праізашол. І пра сваі самненія тожэ.
Вот ты, гавару яму, можэш сібе такое прэдставіць? Ты бы, напрымер, каньяк у кармане дамой павёз бы? А целефон залатой купіў бы? А карцінкі пахабныя рассматрываць любіш?