Карнееў выцер хусцінкай пот з пачырванелага твару:
— Мы выконваем распараджэнне вашага міністэрства. Так што будзем працаваць.
Сідкі паціснуў плячамі і, адкінуўшыся да сцяны, сказаў суседзям, рабочым-алжырцам, на арабскай мове: «Так яно і ідзе. А можа, той, хто распарадзіўся з цэнтра, мае злачынны намер? Што, не было такога?»
Госці пачалі развітвацца. Многія пайшлі з імі да машыны, якая ўжо стаяла з запаленымі фарамі. Але некалькі рабочых стоўпілася вакол Сідкі. Да матарыста праціснуўся Акліль.
— Ты пакрыўдзіў таварыша Карнеева, а ён добры чалавек, — сказаў ён Сідкі.— Ён зусім не тое, што французы. Ён хоча нам добра.
— Ты справядлівы. — Матарыст прыгарнуў да сябе хлопчыка і пагладзіў па галаве. — Я таксама ўпэўнены, што сейід Карнееў і ўсе астатнія хочуць нам дабра. Але няхай зараз дакажуць гэта. Няхай адмовяцца выконваць шкодны загад і паслухаюць старэйшын аазіса, якія лепей ведаюць, дзе можна капаць калодзеж, а дзе пад пяскамі знаходзіцца вада мёртвых. Рускія зробяць артэзіянскую шчыліну, атрымаюць грошы і паедуць дадому. А якая вада пацячэ — ім будзе ўсё роўна. А вось мы, хлопчык, застанемся тут жыць, бо гэта наша радзіма.
Не толькі Акліль, усе рабочыя ўважліва слухалі Сідкі і згодна ківалі галовамі. Бо хіба ж не відавочна было тое, пра што гаварыў матарыст? А тут яшчэ да іх даносіўся і голас французскага інжынера:
— А ваш рабочы казаў праўду: нашы буравікі тут сапраўды хацелі здабыць ваду, але вынікі аказаліся адмоўныя.
— Ведаю, — данёсся глухаваты голас Карнеева. — Яны заглыбіліся на дзвесце метраў.
— А вы? Яшчэ болей?
— Так. У нас ужо дзвесце сорак… Нават дзвесце сорак тры, калі зусім дакладна, — адказаў Карнееў, і французскі інжынер прысвіснуў:
— Вось бачыце! А здабылі расол?
— Вада пакуль салёная, — пацвердзіў Юсуф-задэ. — Але геолагі адзначылі…
— Вашы, савецкія? — хутка перапыніў субяседнік.
— Не, якраз-то інфармацыя французская.
— Ну, нашы таксама неаднойчы памыляліся. Праз зямлю ж не заўсёды ўбачыш, што там, у нетрах. Можна толькі меркаваць па дадзеных навукі. Але жадаю поспехаў! — і, паціснуўшы рукі праважатым, госць лёгка ўскочыў ва ўсюдыход.
Бурыльшчыкі панура пазіралі, як святло магутных фараў французскай машыны выхоплівае з цемры на ўскраіне аазіса то прыземістыя каменныя пабудовы з невялікімі адтулінамі замест акон, то срабрыстыя мяцёлкі фінікавых пальмаў.
Акліль памчаў да цьмяна асветленай буравой вышкі.
Падбегшы да адстойніка, куды вылівалася вада, якую выбіраў з-пад зямлі насос, хлопчык апусціў туды абедзве рукі. Потым лізнуў пальцы. На языку ён адчуў пякучы смак солі…
Раніцой Акліль спытаў у Добыша:
— А што ты будзеш рабіць потым, калі тут зробяць калодзеж?
Хлопчык пазіраў на Добыша, як таму здалося, з нейкай насцярожанасцю.