— Адзін, — цвёрда запэўніў Грышка. — Малеча не ў лік.
— Чаму так?
— Бо я ведаю, хто гэта. Раней здагадваўся, а цяпер — ведаю.
Усе, як па камандзе, утаропіліся на яго. Усталявалася цішыня, было чуваць, як Грышка паціху перагортвае старонкі.
— Хто гэта, Грышачка? — спытала нарэшце Галінка.
Як прарвала астатніх:
— Хто, гавары!
— Хутчэй!
— Не цягні!
— А ці не ён сам?!
— Не, гэта не я, — адказаў Грышка, адзеў акуляры. — І як калісьці шкадаваў Косця, так зараз шкадую і я. Зараз я ведаю гэтага невядомага, і ад гэтага ведання мне толькі сорамна. Але вам яго імя я называць не буду.
— Чаму? — ледзь не за грудкі схапіў яго Генадзь. — Чаму?
— Бо не хачу. І я лічу, што не маю права выдаваць чужыя сакрэты. Гэта ўсё.
— А-а, вось як?! Ну тады, калі ён смелы такі, гэты рыцар, няхай прызнаецца сам! Ты ж усё роўна яго таямніцу ведаеш, які сэнс далей хавацца? Ці ў яго смеласці толькі на старых вартаўнікоў хапае? Ну, хто з вас рыцар адзінокі? — Генадзь пакусваў вусны, узбуджана аглядзеў клас.
Зноў падняўся Грышка.
— Я прашу рыцара ордэна “Зніч” верыць мне. Я нікому без яго дазволу не раскрыю яго сакрэт. Даю слова гонару!
— Ты ідзеш насуперак класу! Усе хочуць ведаць яго імя!
— Хто хоча?
— Я, напрыклад! — усхапіўся Лёшка.
— Паспрабуй адказаць пераканаўча — навошта?
— Каб... Каб паглядзець яму ў вочы!
— Глядзі, усе прад табой, а ён тут.