— Дзевятнаццаць пунктаў мала?
— Мала. І яшчэ трэба раздрабніць колеры. Не проста "Магчыма", а "Магчыма, так", "Магчыма, не" і гэтак далей. Ты яшчэ збірай даныя, я сёння складу праграму. Якраз інфарматыка будзе, закіну праграму ў камп’ютэр… — Міхась знайшоў свае інацэялы на аркушы, усміхнуўся: — Мяне можаш выкрасліць.
— Не, калі за справу возьмецца камп’ютэр, то я і сваё ўпішу, — запярэчыў Грышка. — Дзеля праверкі.
— Добра. Калі Сяргей Антонавіч дадому адразу не пойдзе, я спытаю ў яго дазволу, то сёння пасля заняткаў і ўвядзем даныя.
— Згода.
На перапынках Грышка распытваў зарэчанскіх хлапчукоў, тых самых, якіх рыцар бараніў некалі ад Додзіка. Але ні аб рыцары, ні аб тым, якога колеру ў яго конь, ці ёсць нешта адметнае, хлапчукі расказвалі вельмі неахвотна, хоць Грышку ў школе паважалі. Не вельмі дапамог Грышку і Додзіеў. А качагар, дзядзька Рыгор, нечакана раззлаваўся:
— Што вы ўсё вынюхваеце? Ты б лепш злодзея спаймаў, які вугаль цягае. Бач, усхадзіліся! Даўся вам рыцар. От табе рыцар што дрэннага зрабіў? Чаго ты на яго ўз’еўся?
— Ды нічога дурнога я не задумваю. Проста цікава мне і ўсё. — Грышка разгубіўся, адступіў назад — ён аніяк не чакаў такой бурнай рэакцыі качагара на сваё пытанне: "Якой масці быў конь?".
— Цікава яму! Табе цікавасць, а чалавеку — справа! Ідзі прэч адсюль!
Грышку гналі як блазнюка. Ён адчуў такое прыніжэнне, якога не паспытваў ужо даўно. Было сорамна. І яшчэ свідравалі душу гэтыя словы качагара: "…чалавеку — справа". Яго аднакласніка, гэтага рыцара, стары салдат называў чалавекам, а яго, Грышку, гнаў, бы неразумнага падлетка.
"Ну, чаго ён так усхадзіўся?" — думаў Грышка, выходзячы з качагаркі. І вырашыў, што стары Рыгор даўно ведае гэтага рыцара. І не проста ведае, а сябруюць яны. А гэта важкія даныя… Што ж, з усяго бывае толк…
У кабінеце інфарматыкі яны засталіся удвух, Грышка і Міхась — настаўнік пайшоў у настаўніцкую, папярэдзіўшы, каб нікога больш не пускалі ў кабінет. Грышка прадыктаваў апошнія даныя, сядзеў, маўчаў.
— Ну, што, ціснуць? — Міхась трымаў палец на клавішы.
— Ты, Міхась, не крыўдуй, але… — Грышка зняў акуляры, стаў церці шкельцы — яўны прызнак яго хвалявання. — Я пакуль даныя дыктаваў, амаль здагадаўся, хто такі гэты рыцар. Я не хачу, каб нехта, акрамя мяне, бачыў вынік работы праграмы. Ты зразумей, я не таму…
— Ды калі ласка! — проста адказаў Міхась. — Мяне ваш рыцар хвалюе як пазалеташні снег. А вось праграму было цікава складаць. — ён устаў з месца і адышоў да камп’ютэра настаўніка.
Грышка націснуў клавішу.
Адказ на маніторы ўспыхнуў амаль зразу ж.
Грышка хвіліну глядзеў на манітор, потым выключыў праграму.
— Міхась, ты сцяры, калі ласка, праграму, каб не ўлез хто, — папрасіў ён.
— Што, атрымалася? — захваляваўся Міхась.
— Атрымалася. Маю інтуіцыю пацвердзіў твой камп’ютэр. Верагоднасць 80 працэнтаў. У самага бліжэйшага суб’екта верагоднасць 35 працэнтаў.
— Дык цудоўна! — узрадваўся Міхась. — Спрацавала праграма! А ты сам чаго засмучоны? Сумняваешся?