— Паглядзела б ты на яго бацьку, — сказала яна.— У нас на вёсцы нават празвалі яго «цыганом».
— Так, так, — казала Варапаіха спачувальна. — Шчасце яго, што ён трапіў да вас. А як яго завуць?
— Фелікс, — адказала Ліза. — Гэта імя акурат і азначае «шчаслівы».
— Фелікс, — задумліва паўтарыла Варапаіха. — Першы раз чую такое імя, Фелікс. Розныя імёны бываюць на свеце. А як ён да вас трапіў?
— Чалавек знаёмы прывёз, — адказала маці.
— Глядзі ты, — уздыхнула Варапаіха. — Так далёка і такое малое. Відаць, добры ён чалавек.
— Наш лепшы друг, — пацвердзіла маці.
Калі Варапаіха выйшла, маці і дачка некалькі мінут маўчалі, думаючы адно і тое. Нарэшце маці прамовіла:
— Ой, дачушка! Каб не было нам бяды ад усяго гэтага.
Ліза зноў адчула сябе вінаватай.
— Мамачка! — усклікнула яна. — Калі што якое, я сама ўсё вынесу.
— Што з таго? — уздыхнула маці. — Нам ад гэтага не будзе лягчэй.
Убачыўшы, што Ліза вельмі засмуцілася, яна ўсміхнулася і дадала:
— Але нічога — як-небудзь выгадуем.
Аднаго разу бацька, прыйшоўшы з працы, сказаў:
— Ну, маці, я для цябе службу знайшоў.
— Якую? — здзівілася маці.
— Будзеш у нас прыбіральшчыцай. Сама ведаеш, як цяжка нам чатыром пражыць на мае заробкі.
Лізу як нажом разанула слова «чатыром». Бацька казаў далей:
— А самае галоўнае — забіраюць тых, хто ў іх не працуе. А ў нас аж двое такіх. Вось я і дамовіўся ў нашай канцылярыі, каб узялі за прыбіральшчыцу маю жонку, а дома ў нас застануцца двое дзяцей — дачка, вучаніца, і маленькі сынок.
Бацька хітра падміргнуў жонцы, задаволены, што так лоўка прыдумаў.
— Ты што, гэта, стары, надумаўся? — нават зачырванелася маці, — нам жа з табой столькі гадоў.