Учора пад вечар удвух з сынам-студэнтам праходзілі каля знаёмай сасны, дзіўна нахіленай над ракою, з грывай галля — толькі ад вады. На апусцелай буслянцы, якая вянчае сасну, марадзёрылі вароны, штосьці там матлошачы. Без буслоў i жабам жывецца вальней ды смялей. Над самым берагам, дзе ён адхонны, многа ix уцякае з-пад ног ці тлуста чмякаецца ў ваду.
I мы смяяліся, як падзяцінеўшы, што ў жабаў, чаго добрага, i свята ёсць такое — «бусліны адлёт».
— У ладкі плешчуць,— кажу, уявіўшы, як яно выглядала б у мультфільме. A фізік мой дадае:
— Яшчэ таму буслу i хустачкамі махаюць.
* * *
Уранні мы з ёю сустрэліся каля сталовай дома адпачынку. Снедаць яшчэ ранавата было, ніхто не ішоў. А яна ўжо сядзела на лаўцы.
— Здарова, Алеся! Ты ўжо, відаць, паснедала?
I вітацца, i адказваць — замнога адразу, i яна толькі адказвае:
— Паснедала.
Мама малое працуе тут на кухні. У Алесі румяныя, поўныя шчокі, a саліднасць — на пятым годзе — як у дарослай. Нават i хустка завязана «пад бараду», як у бабулі-калгасніцы, пры якой малая гадуецца.
Навокал сосны.
— Вунь там вавёрачка. Бачыш?
Вавёрачкі няма, але мне хочацца пагаварыць.
— Я ўчора бачыла. Яна там учора скакала.
— А ты хацела б так, як яна, паскакаць на сасне?
— Што я — дурная па дрэвах скакаць?..
Дома, у горадзе, ёсць у мяне такая ж суседачка. Толькі што далікатна, чула выхаваная іншай бабуляй, артысткай на пенсіі.
Аднойчы, у дачным лясочку, тупае па дарожцы толькі ў трусіках, бела-пяшчотная, поўненькая.
— Мурашка мяне ўкусіла. Але ж і я зрабіла ёй непрыемнасць.
— Якую?
— Патрымала за ножку ўніз галавою.
I сапраўды — колькі ж можна цярпець! Гавораць, гавораць, плявузгаюць, а ты ўсё слухай...