— Паскудства i некрафiлiя. — Бас-гiтарыст паправiў цёмныя акуляры на чырвоным носе i налiў сабе паўшклянкi гарэлкi. — Хто яшчэ хоча выпiць?
— Усе не адмовяцца! — ажывiлася пуставокая Танцорка.
— А болей няма, спадары-браточкi-рокеры. — Бас-гiтарыст кульнуў празрысты напой на жалезныя каронкi.
— Што ж ты, гад, творыш? Нават рытм-секцыю не частуеш. — Бубнач паспрабаваў быў прыўзняцца, але яго павяло-павяло i хiстанула на шырму, якая адгароджвала свет маладосцi ад часу старажытнасцi.
Японская шырма з бамбукавымi стамбурамi бразнулася на бубнача.
— А бубначу што? Абы грукату нарабiць, — узрадаваўся бас-гiтарыст.
— Ёсць прапанова: прыкупiць гарэлкi, — падымаючы бубнача, прамармытаў асалавелы салiст.
— Толькi вы з бубначом i да прыбiральнi не дойдзеце. Трэба шукаць iншых кандыдатаў, — уладным тонам выказалася белагаловая Танцорка.
— Сама ты не дапаўзеш да унiтаза. — Бубнач знайшоў сiлы, каб пакрыўдзiцца. — Я наогул сыходжу... Дзякуй за гасцiннасць. Дзякуй, усiм дзякуй...
— Нiхто не заплакаў, можаш кацiцца. — На бок Танцоркi перайшла грымёрка.
— Яго нельга пускаць аднаго, — па-цвярозаму вызначыў гукааператар.
— Правяду, — скарочана i добраахвотна пагадзiўся салiст.
У начным Мiнску цёплы лiпеньскi ветрык забаўляўся з таполевым пухам. Чатыры постацi аматараў рок-н-рольных напеваў ды алкагольных напояў дайшлi да скрыжавання, дзе i падзялiлiся на дзве пары. Салiст пацягнуў дадому-дахаты слабаногага бубнача. Гукааператар з Танцоркаю пашыбавалi на таксовачны прыпынак да аўтабутлегераў.
Сабраных грошай хапiла на адну пляшку. Пад час набыцця гарэлкi адбыўся наступны, амаль японскi, дыялог...
— Ну?..
— Мгы-ы...
— На!
— Во!
Адышоўшыся ад прыпынку на крокаў сто, гукааператар заняў перад Танцоркаю недвухсэнсоўную пазiцыю — вочы ў вочы.
— Я закахаўся ў цябе. — Гукааператар вытрымаў паўзу. — Я не той чалавек, якому патрэбна Танцорка на ўсё астатняе жыццё, але адну ноч нам варта пабыць разам.
— Яны будуць чакаць...
Гукааператар не стаў аспрэчваць вiдавочнага. Ён адчуў згоду, абняў Танцорку, i яны злiлiся ў задушлiвым пацалунку.