— Далiкатны вы занадта, таварыш старшына. — Практыканцiк выцягнуў запалкаю з зуба кавалачак мяса.
— Ну не загiнай, ну хiба рукi не смярдзелi? Далiкатнага знайшоў. Ты ж не будзеш казаць, што за тыдзень на гарачынi труп не пратухае. Гэтая ж старая зусiм аплыла, як васковая свечка. I трэба было ёй у прыбiральнi на унiтазе сканаць. Не каб у ложку, па-чалавечы. — Участковы праглынуў апошнi кавалачак салямi.
— Гэта для нас рознiца ёсць, дзе сканала, а ёй усё адно. — Практыканцiк паставiў на газету белую ад пены шклянку. Участковы падняўся i адвярнуўся ад стала, каб адчынiць фортку, а ў гэты момант Практыканцiк нахiлiўся над ягонай шклянкаю з недапiтым пiвам i плюнуў у пухкi шум. Плявок схаваўся ў пухiрчатых карунках. Участковы пусцiў дымны струмень у начную прахалоду.
— Ведаеце, таварыш старшына, я шчыра прызнаюся, — Практыканцiк падышоў да акна. — Пакрыўдзiўся я на вас. Ну чаму гэта я адзiн павiнен быў труп з унiтаза здымаць i на насiлкi класцi? Удвух мы б старую лёгенька паклалi на насiлкi. А так я ўвесь у гной перапэцкаўся.
— Ды кiнь ты гiдкае ўспамiнаць. Калi старая з насiлак ледзь не кульнулася ў калiдоры, хто яе падхапiў i ўтрымаў? Я! Прыбяры са стала. — Участковы шпурнуў папяросу ў акно, зачынiў фортку i дапiў пiва з пляўком.
19.04.1995
У маладой жанчыны памёр муж. Пахаванне зладзiлася найпрыстойнейшым чынам. На хаўтурах сабралася процьма народу. Труну замовiлi найлепшую, з усталяванай лядоўняю. Месца на Паўночных могiлках трапiлася ўдалае, непадалёк ад брамы, але цiхае, пад кустом белага бэзу.
Здаецца, што нябожчыку трэба? Памёр i памёр, ляжы спакойна пад духмянай квеценню. Дык не. Перакiнуўся той нябожчык у начнога бадзягу, Дамавiннiка.
Штоночы ён наведваў маладую ўдаву. Нiякай шкоды не рабiў, нiякай абразы не чынiў. Пастаiць у дзвярах моўчкi i сыходзiць пацiху. Толькi паўночныя адведкi не цешылi жанчыну, але што рабiць з начным бадзягам-нябожчыкам — прыдумаць не магла.
Нарэшце Дамавiннiк загаварыў:
— Любая мая жонка, я прыйшоў, каб забраць цябе з сабою. Так што памаленьку збiрайся ў дарогу.
Жанчына не на жарт перапужалася, толькi выгляду не паказала:
— Як загадаеш, мiлы мой муж, так i зраблю. Калi захочаш, каб у дамавiну з табою легла, дык лягу. Толькi падаруй мне на развiтанне з белым светам адзiн дзень.
Дамавiннiк пашкадаваў жанчыну i сышоў. А ў наступную ноч паабяцаў зноўку з’явiцца.
Удава чакала сабраная. Адзелася ў чыстае, найлепшае, святочнае, села на самы край венскага крэсла, паставiла на каленi маленечкi скураны чамаданчык i заплакала. Слёз, праўда, хапiла ненадоўга.
Калi з’явiўся Дамавiннiк, вочы ўдавы свяцiлiся яснасцю.
— Дарагая мая жонка, што за чамаданчык ты вырашыла ў магiлу ўзяць? — добразычлiва пацiкавiўся Дамавiннiк, калi яны шпарка крочылi пустэльнай вулiцаю ў накiрунку да Паўночных могiлак.
— Не настаў час адказваць табе, — паслухмяная жанчына апусцiла вочы.
Ён i яна перайшлi мост праз Свiслач i паднялiся ў цёмны скверык, дзе абмiнулi помнiк Максiму Багдановiчу i па лiпавай алеi прашыбавалi да брукаванага пляца перад Оперным тэатрам.
Смарагдавая лiстота вусцiшна перашэптвалася з блакiтнымi лiхтарамi.
Дамавiннiк з удавою прайшоў паўз доўгую лаўку, на якой атабарылiся чатыры накураныя i навяселеныя вiном дзявулi.
— Гэй-гэй, мужчына, куды дзяўчыну валачэш начной парою? — даўгарукая дзявуля ўскочыла i заступiла парачцы дарогу.