— Кепска? Ды я памiраю, — прамармытаў Попiк i, узняўшыся з-за стала, патупаў у прыбiральню.
У яго схапiла жывот i панесла страўнiк.
На унiтазе Попiк праседзеў больш за гадзiну.
Госцi сышлi.
Жонка прыбрала з навагодняга стала i, памыўшы посуд, легла адпачываць.
Попiк прыняў кантрастны душ i таксама лёг, але яму не спалася, розум займалi стракатыя думкi: "Трэба змагацца з Князем Цемры. I перш-наперш з ягонымi служкамi. Хоць бы кнiгi ва ўласным доме перагледзець... Колькi лiтаратараў крэмзала пад дыктоўку Цёмнага Князя? Процьма! I што асаблiва крыўдна, рускiх. А беларускiя пiсьменнiкi ўсе чыста Бога не любiлi. Заўтра ж з ранiцы ўсе кнiгi iншаверцаў у смеццеправод пушчу!"
З багахульнымi думкамi Попiк i заснуў, але не назаўсёды.
Ранiцай у Попiкаву кватэру прыцёгся Сусед з чарговай споведдзю пра Люцыпаравы кiпцюры. Толькi змучаны жыватом Попiк не стаў слухаць Суседа i не налiў яму паўшклянкi гарэлкi на пахмелку. Той малiў, але Попiк стаяў на сваiм. Сусед пакрыўдзiўся, азлiўся, схапiў са сцяны дубальтоўку i стрэлiў у здзiўлены Попiкаў тварык.
Кнiгi беларускiх i рускiх пiсьменнiкаў засталiся на палiцах.
15.12.1994
Яна зноў, не хочучы таго, панесла. Мужа не было. Жыла яна дваццаты год у iнтэрнаце, таму нi пра якое дзiця i думак не магло быць. А тут, як снег у вераснi, — цяжарнасць.
I было вырашана неадкладна рабiць спарон.
Давялося пайсцi да ветлiвага знаёмага лекара, якi таемна кахаў яе без прызнанняў i назалянняў. Ён лiчыў, што, адкрыўшы хоць раз сваю душу Спароннiцы, дасягне адно таго, што тая болей не прыйдзе. А так патаемныя памкненнi i жаданнi задавальняюцца праз садызм, i хай сабе, бо садызм складае аснову ўсёй хiрургiчнай практыкi. Жахлiвы Джэк-трыбушыльнiк меў пасаду галоўнага хiрурга англiйскай каралевы, пра гэта не варта забываць.
Папiўшы са Спароннiцаю гарбаты, лекар прызначыў дзень аперацыi. Жанчына выйшла са спаранарнi з пачуццём гнятлiвае трывогi.
Па дамоўленасцi з лекарам спарон рабiўся пад агульным наркозам.
Спароннiца напружана спала ў гiнекалагiчным крэсле, а ўрач сумленна выскрабаў з похвы тое, што магло б вырасцi ў чалавека. Старанная медсястра дапамагала яму.
За акном аперацыйнай свяцiўся цёплы вераснёўскi вечар. Таму акно было шырока адчыненае, хоць правiлы i забараняюць адчыняць дзверы i вокны падчас аперацыi. Толькi нi ўрач, нi медсястра не лiчылi спарон за сур’ёзную справу. Таму нiхто i слова не сказаў на прыбiральшчыцу, калi тая адчынiла акно. Хто ж будзе абурацца на свежы ветрык, якi крышку астудзiць задушлiвую аперацыйную.
Спароннiца бачыла жахлiвы сон... Нiбыта яна ўзлезла на высозную вежу з негабляваных рэек. Далёка ўнiзе засталася каменная пустэльня, спрэс засланая клубкамi змяюк, гэтых татуiраваных кiшак. I раптам вежа пачала хiлiцца-хiлiцца, жанчына паляцела ўнiз, на камянi, на змяiнае сычэнне. Душа сцiснулася ў грудзях i... пакiнула цела Спароннiцы.
Душа выйшла з раскiданага на гiнекалагiчным крэсле змучанага хiрургам цела. Яна ўсплыла да столi i пачала назiраць за падзеяй. Вiдовiшча акрываўленай похвы, над якой навiсалi лекаравы рукi ў слiзкiх пальчатках, уражвала. Душа Спароннiцы пабачыла згусткi таго, што не стала чалавекам. Яно ляжала ў белым эмалiраваным тазе, запэцканым крапкамi i рагамi крывi. Ад усяго ўбачанага рабiлася прыкра, горка, гiдка, млосна, балюча i невыносна.
Душа Спароннiцы цiхенька выплыла праз акно ў вераснёвую цеплыню i паляцела па-над залацiстымi i рудымi клёнамi ў бок кiнатэатра "Мiр", адтуль — на пляц i далей, над трамвайным дротам, да афiцэрскiх могiлак, дзе панавала цiша.
Магiлы невядомых салдат хавалiся пад бурштынавай таполевай лiстотаю.
Душа Спароннiцы хацела цiхенька палунаць над помнiкамi, каплiчкамi i залатымi царкоўнымi крыжамi, але, пачуўшы далёкае благанне пакiнутага цела, выправiлася назад. Яна вярнулася да шарай трохпавярховай спаранарнi, узнялася над кляновымi шатамi i падляцела да аперацыйнай. Толькi марна. Дубальтовае акно зачынiлi, i за iм лекар бiў Спароннiцу па шчоках. Пераляканая прыбiральшчыца стаяла ў кутку i прыцiскала да чэрава эмалiраваны таз з рэшткамi растрыбушанага зародка.