Вечарэла. У пустым двары сядзеў на дашчанай скрыні адзінаццацігадовы Саўка Кныш і еў крамяную моркву. Да яго падышоў старэйшы на год Міцька Суцкі, выцяў нагою па скрыні і сказаў:
- Значыцца, моркву трушчыш?!
- Хочаш? – малодшы працягнуў старэйшаму пакусаную моркву.
- Сам еш абгрызкі. Цэлай няма?
- Адна была. Я ж не ведаў, што і ты захочаш…
- Не ведаў? – Міцькава далонь узнялася над Кнышавай тонкай шыяю, - зараз даведаешся.
Саўка перастаў храбусцець і ўцягнуў галаву ў плечы.
- Баішся, гад?! Як шастаць па чужых гародах, дык смелы, а цяпер ён баіцца, - старэйшы лёгка ўдарыў кулаком па віхрастай патыліцы малодшага.
- Не краў я, з дому прынёс, - запярэчыў пакрыўджаны Кныш.
- Так мы табе і паверылі. Ідзі і мне прынясі, пачысціць і памыць не забудзься, і каб хутка: адна нага – тут, другая – там.
Саўка дажаваў крохкую моркву і паведаміў:
- Морквы больш няма, я апошнюю браў.
- Значыцца, няма… А што ёсць?
- Толькі бульба засталася, больш нічога.
Суцкі глянуў на пунсовыя шыбы, у якіх адбівалася вечаровае сонца і загадаў:
- Прыцягнеш бульбы. Вогнішча будзем класці.
Кныш пабег да дзевяціпавярховіка і знік у пад’ездзе. Міцька шырока ўзмахнуў рукамі, падскочыў і апусціўся дзвюма нагамі на скрыню. Тая з вострым трэскам праламалася. Калі Саўка з бульбаю ў газетным кульку вярнуўся, Суцкі ўжо цалкам даламаў скрыню і чакаў, рукі ў кішэнях, каля раскіданых на зямлі трэсак і дошак.
Вогнішча хлопцы расклалі за гаражамі, каля заводскага паркана.
- Дроў мала, - сказаў большы, калі лёгкія палымяныя языкі пачалі аблізваць сухое дзерава.
- Ага, мала, не хопіць, каб спячы бульбу, - пагадзіўся меншы.
- Палезеш на завод, перакінеш праз паркан некалькі скрынь.
- Чаму я? Я па бульбу хадзіў.