Баба Ядзя пякла бліны. Ярак сядзеў за сталом і глядзеў у печ на зыркае полымя. На стале стаяў кубачак малака і сподак з мёдам.
— Снедай, — сказала баба ўнуку.
Ярак прачнуўся рана. Яму хацелася, каб хутчэй мінуў дзень і надышоў вечар, бо вечарам Ярака павядуць на ёлку, і Дзед Мароз абавязкова дасць падарунак. Есці Яраку не хацелася, але спрачацца з бабаю хлопец не стаў.
— Смачна? — спытала баба.
Унук кіўнуў.
— Мо варэння да бліноў даць?
— Якога? — спытаў Ярак.
— Ёсць агрэст і чарніцы…
— Не хочацца варэння.
— Тады еш мёд.
— Я ем.
Драўлянай лыжкай баба наліла белага цеста на чорную патэльню.
— А што мне Дзед Мароз падорыць?
— Нешта смачнае, адказала баба Ядзя.
— А дзе ён жыве?
— У лесе, у яго там хата ёсць.
— А чаму мы той хаты не бачылі, калі ў чарніцы хадзілі?
— Дык ён жа не ў нашым лесе жыве, а ў далёкім.
— У тым лесе, што за Мінскам пачынаецца?
— Не, ён на поўначы ў вялікім лесе жыве. А пад Новы год Дзед Мароз прыходзіць з падарункамі і кладзе іх пад ёлку. А тым, у каго няма ёлкі ці цацкі на ёлцы непрыгожыя, тым Дзед Мароз не прыносіць падарункаў.
— А ў нас ёлка прыгожая? — занепакоіўся Ярак.
— Так, у нас прыгожая, — супакоіла яго баба Ядзя.