— Куды маю ісці? Мне цяпер трэба, каб хто павёў мяне за руку. Але ў мяне ажывае і ўжо гарыць прага расквітацца з Паліводскім. Ён згубіў мяне. І не толькі мяне аднаго ён пацягнуў на гэтую сцежку.
— А Паліводскі хіба чуцён дзе!? — ажывіўся Сымон Ракуцька.
— Паліводскі начальнік акругі. І цяпер бывае часта ў тым сваім маёнтку, які калісьці прагуляў у карты, калі мяне яшчэ на свеце не было. Я спатыкаў тут нашых, а яны ведаюць. Гэты маёнтак тут, па гэтай самай дарозе, мне казалі, там ідуць радзей хваёвыя лясы. Маёнтак захаваўся цалкам, і дом, і паркі, і сады, і ўся будоўля. Але пакуль Паліводскі ўспомніў пра маёнтак, ваенны начальнік акругі абгледзеў яго і хоча сабе прысвоіць. Паліводскі жыве ў маёнтку і спрачаецца з ваенным немцам.
— Але куды ты ідзеш?! — крыкнуў Тамаш.
— Я іду ў той маёнтак. Можа мне там пашанцуе расквітацца з Паліводскім!
— А тады што?
— А тады куды закіне вецер, або хоць канец.
— А дзе табе жалезам галаву растаўклі?
— У Вялікім скрыжаванні.
— Ты там доўга быў?
— Я там перабыў усе свае хваробы.
— Што там чуваць? Каго ты там баяўся?
— Немцаў баяўся, ім стараўся на вочы не трапляцца. Яны і слухаць не хацелі, што я ім служыў. Тамашніх людзей баяўся. Там нейкі Лукашэвіч чуцён: якраз на Вялікім скрыжаванні, калі я яшчэ ў тым баку быў, ён напаў на цэлую калону нямецкіх грузавых машын, і ўсе яны там на дарозе і асталіся. Я дрыжаў, каб і яны мяне не ўбачылі дзе. Вось я, як голы, тут перад вамі, я нічога не ўтаіў і нічога не выдумаў. Я даўно ўжо так не еў, як цяпер з вашых рук.
— У цябе зброя ёсць?
— Аніякае.
— А чым жа ты з Паліводскім квітацца будзеш?
— Я там на месцы што-небудзь прыдумаю, а так мне смялей ісці.
— Выверні кішэні і пакажы пазухі.
— Добра… Добра…
— Ну вось так. А цяпер скажы, як на споведзі: уночы не ўцячэш, калі цябе не вартаваць?
— А куды мне ад вас уцякаць?!
— Ну дык кладзіся на траву і спі, бо ўжо вечар нахапіўся. Яшчэ пакуль сонца зойдзе, можаш выспацца.