— Хіба? — ускінуўся бацька.
— Вось бачыце, вы нават мала здзівіліся. На шчасце, такіх званкоў пакуль не было. Але калі б такі званок, не дай Бог, здарыўся — паверце, у першую чаргу ўспомнілі б пра вашую дачку.
— Што ж, мне яе забіць? — прамовіў раптам бацька, з такой стараннасцю выціраючы шкельцы акуляраў, што пад ім зарыпела крэсла.
— Не зразумеў,— падняў бровы завуч.
— Нічога, гэта я так... Кажу, я згодзен з вамі.
Завуч памаўчаў.
— Вы не спяшаецеся? — спытаў ён.
Бацька зірнуў на гадзіннік. Да аўтобуса яшчэ было часу.
— Не, я вас слухаю, Андрэй Адамавіч.
— Цудоўна. Дык вось, я даўно збіраўся пагаварыць з вамі, як цяпер, самнасам, ды ўсё неяк не выпадала. Разумею, што, магчыма, закрану тэму, якая непрыемная вам,— завуч паспрабаваў пальцам вастрыё алоўка,— але прашу зразумець і мяне: я не чужы чалавек, а педагог, таму пэўная доля адказнасці за паводзіны і выхаванне вашай дачкі кладзецца і на мяне таксама. Зрэшты, вы маеце поўнае права не адказваць, калі я закрану якіясьці далікатныя моманты вашага асабістага жыцця.
— Калі ласка, я вас уважліва слухаю.
— Як даўно вы развяліся з жонкаю — Аксанінаю маці?
— Пяць гадоў назад.
— Так... Выходзіць, практычна з першага класа, усе свае школьныя гады дзяўчынка без жаночай увагі.
Крэсла пад бацькам зноў жаласліва зарыпела.
— Як правіла дзеці з няпоўных сем'яў пакутуюць або ад недахопу ўвагі да іх, або ад залішняй увагі, калі іх занадта шкадуюць і песцяць,— разважаў далей Андрэй Адамавіч, не заўважаючы, што твар бацькаў мяняецца, з вінаватаветлівага робіцца ўсё больш панурым.— Іншымі словамі, такія дзеці бываюць разбэшчанымі.
— І да якога з гэтых двух варыянтаў вы адносіце Аксану?
— Вось гэта мы зараз і высветлім. Вы, калі не памыляюся, археолаг?
— Не памыляецеся. Археолаг, кандыдат гістарычных навук.
— Ці не маглі б вы коратка апісаць расклад вашага працоўнага дня?
— Ну, раніцай прачынаюся, раблю зарадку, прымаю душ, гатую сняданак, буджу Аксану, збіраю яе ў школу, еду ў Акадэмію... Вам цікава гэта? — спытаў раптам бацька.
— Вядома! Далей, калі ласка.