Усё ж дзяўчынка звыклася да гэтых шчок і носа і цяпер нават пашкадавала іх. Хай, не бойцеся, не будзе яна вас мяняць на лепшыя, так і быць. Свае якніяк.
Прыгадаўшы сяброўку, Аксане раптам захацелася ўбачыць яе.
— Маргарыта Янаўна,— падышла яна да вахцёркі, — папільнуйце сумкі.— І дадала, сарамліва прыцішыўшы голас: — Мне ў прыбіральню трэба.
— Ідзі, ідзі, донечка,— ласкава адказала вахцёрка, цешачыся яе непасрэднасцю.
Аксана хуценька ўзбегла на другі паверх, спынілася каля дзвярэй свайго пятага «А». Трэба было б выдумаць якую прычыну, каб Кацю адпусцілі з урока... Дармо, язык сам штосьці выдумвае, не ўпершыню. Яна рашуча пастукала ў дзверы, тады прасунула галаву, каб упэўніцца, ці не другі якісьці клас займаецца тут сёння. Убачыўшы сваіх і настаўніка гісторыі Барыса Рыгоравіча з указкаю ў руцэ каля вялікай рознакаляровай карты, што была падвешана на дошку і закрывала яе амаль усю, дзяўчынка праціснулася ў дзверы і стала ў парозе.
Вучні засмяяліся, як і звычайра ў такіх выпадках, радыя любой неспадзяванцы, якая ўрываецца ў шэрую звыкласць урока.
— Сядайце, Аксана, і не спазняйцеся больш,— сказаў добры Барыс Рыгоравіч. Ён да ўсіх, нават да іх, пяцікласнікаў, звяртаўся толькі на «вы».
—Я... не на ўрок, Барыс Рыгоравіч,— пачала Аксана,— я... прыйшла развітацца. Мы з татам едзем у вёску. І, відаць, там застанемся назаўсёды...
Клас прыціх. Указка ў руцэ настаўніка таксама застыла, паказваючы на Паўночную Амерыку.
— Вось як? Але ўсяго ж тыдзень застаўся да летніх канікулаў. Вам трэба было б хоць бы давучыыца год...
Аксана ўздыхнула, развяла рукі і апусціла вочы — маўляў, такія сур'ёзныя рэчы не ад яе залежаць.
— Што ж, шкада, шкада,— прамовіў настаўнік. Аксана ведала гісторыю як ніхто ў класе і была яго любімай вучаніцаю. Да таго ж ён, гісторык, добра ведаў Аксанінага бацьку, археолага, і сябраваў з ім.
— Можна, Барыс Рыгоравіч, адпусціць Кацю на колькі хвілін? Мне трэба сказаць ёй штосьці.
— Вядома, ідзіце, Каця! — і калі Каця пачала выбірацца зза парты, паўтарыў сам сабе: — Шкада, шкада...
Клас так і маўчаў, бы анямелі ўсе. На які міг Аксана забылася, што гэта ўсё яна сама выдумала. Ёй таксама стала так шкада пакідаць гэтыя сцены назаўсёды... А як яе любяць, аказваецца! Яна і не здагадвалася. Варта было пайсці на такі бязвінны падман, каб упэўніцца ў гэтым...
На калідоры яна схапіла Кацю за руку, дзяўчынкі збеглі ўніз па лесвіцы, спыніліся на пляцоўцы паміж першым і другім паверхамі, дзе было вялікае, на ўсю сцяну акно і шырокі нізенькі падаконнік. Адсюль праглядаецца ўвесь вестыбюль, таму адразу можна будзе спусціцца ўніз, калі бацька выйдзе ад завуча. Аксана прысела на падаконнік, сяброўка таксама.
— Ты, праўда, едзеш? — Каця глядзела на яе шырока расплюшчанымі, бы ў лялькі, вачыма. Яна добра і даўно, яшчэ з дзіцячага садка, ведала Аксану, але звычайна кожны раз пападалася на сяброўчыныя выдумкі. І чым больш неверагодныя, непраўдападобныя гэтыя выдумкі былі, тым ахвотней чамусьці Каця ў іх верыла.
— Пакуль мы едзем толькі на разведку,— Аксана цяжка ўздыхнула — ніяк нельга было ўтаймаваць пракляты язык.— Паглядзім, як нас бабуля прыме... Можа, нават давядзецца жыць па чужых людзях.
— А што будзе з вашай менскай кватэраю?
— Давядзецца прадаць.
— А чаму ты раней мне нічога не казала?
— Не магла. Тата забараняў.