Яна зрабіла спробу вызваліцца.
- Ты што, дзяўчынка?
Стэла ўстала, падышла да туалетнага століка.
- Ну, мне пара, відаць, рыхтавацца да выхаду.
Ад нечаканасці ён падскочыў.
- Ты не будзеш сёння скакаць.
- І сёння, і кожны дзень, пакуль не разаб'юся. Што ж рабіць? Ты маеш рацыю, Сід, я разумею. І праўда, я не магу вярнуцца зноў у тыя смярдзючыя нумары танных гатэляў і каб зноў не было чаго есці. А гэтыя марафоны. І навошта ты толькі пра іх успомніў? Цэлыя дні рухаешся ў танцы, знясіленая, брудная, а потым усё ж такі выходзіш з гульні, бо сілы больш няма. Можа, і праўда, пратрымаюся яшчэ з месяц, а тады ў нас будуць грошы і можна што-небудзь іншае падшукаць.
- Не, дарагая, я так не магу. Кінем гэта. Як-небудзь уладкуемся. Мы з табой і раней галадалі, пагаладаем яшчэ, не прывыкаць.
Стэла раптам скінула з сябе адзежу і павярнулася да люстэрка. Яна бязлітасна ўсміхалася свайму адбітку.
- Нельга падманваць публіку, - жорстка сказала яна.
Шкіпер засунуў руку ў кішэню штаноў і насілу - ён быў таўстун, а кішэні нехта надумаў зрабіць не па баках, а спераду - выцягнуў вялікі сярэбраны гадзіннік. Зірнуўшы на стрэлкі, перавёў позірк на сонца, якое ўпэўнена хілілася да захаду.
Канак-рулявы паглядзеў на яго, але прамаўчаў. Шкіперавы вочы ўтаропіліся ў востраў, да якога яны падплывалі. Белая паласа пены пазначала рыф. Ён ведаў, там недзе павінен быць праход, досыць шырокі, каб прайсці судну, і разлічваў убачыць яго, як толькі падыдуць крыху бліжэй.
Праз якую гадзіну цемра ахутае востраў. Лагуна там глыбокая і зручная для якарнай стаянкі. Старэйшына вёскі, хаткі якой ён ужо бачыў сярод какосавых пальмаў, - сябар яго памочніка, таму ноч на беразе абяцала быць прыемнай.
Падышоў памочнік, і шкіпер павярнуўся да яго.
- Трэба захапіць з сабой пляшку, а там запросім дзяўчат на танцы.
- Я не бачу праходу, - сказаў памочнік.
Гэта быў канак, прыгожы, смуглы, паўнаваты хлопец, які крыху нагадваў кагосьці з апошніх рымскіх імператараў. Твар яго быў худы, з тонкімі правільнымі рысамі.
- Я ўпэўнены, што праход недзе тут, - сказаў шкіпер, гледзячы ў бінокль. - Розумам не дайду, дзе ж ён. Хай хто-небудзь з хлопцаў паглядзіць з мачты.
Памочнік шкіпера паклікаў аднаго матроса і аддаў загад. Шкіпер сачыў, як матрос узбіраецца на мачту, і пачаў чакаць, што той скажа. Але канак крыкнуў, што нічога не бачыць, акрамя адной лініі пены. Шкіпер, які ведаў мову самоа не горш за туземцаў, моцна вылаяўся.
- Сядзець яшчэ яму там? - спытаўся памочнік.
- Якая карысць! - раззлаваўся шкіпер. - Гэты дурань усё роўна нічога не бачыць. Быў бы я там, наверсе, я б ужо праход знайшоў як піць даць!
Ён са злосцю паглядзеў на тонкую мачту. Добра туземцам, усё жыццё яны лазяць па какосавых пальмах! Ён жа занадта поўны і цяжкі.