Яна з нянавісцю зірнула на яго.
- Ніколі! Чаму ты ўсё цягаешся сюды? Няўжо табе мала, што загубіў мне жыццё?
- Я якраз пра гэта. Можа, і не загубіў. Калі я даведаўся, што ў цябе будзе дзіця, мяне ўсяго быццам перавярнула. Усё цяпер перамянілася. Я ганаруся гэтым.
- Ганарышся? - спыталася яна з'едліва.
- Я хачу, каб ты нарадзіла дзіця, Анет. Я рады, што табе не ўдалося ад яго збавіцца.
- Як толькі ў цябе нахабства хапае гаварыць мне пра такое?
- Ды ты паслухай! Я ж цяпер толькі пра гэта і думаю. Праз якіх паўгода вайна скончыцца. Вясной мы паставім ангельцаў на калені. Абавязкова. Тады мяне дэмабілізуюць, і я ажанюся з табою.
- Ты? Чаму ты?
Праз цёмны загар відаць было, як твар яго зачырванеўся. Ён не мог прымусіць сябе вымавіць гэта па-французску, таму сказаў на нямецкай мове - ён ведаў, што Анет разумее нямецкую:
- Ісh lіеbе dіch*.
* Я кахаю цябе (ням.).
- Што ён гаворыць? - спыталася мадам Пер'е.
- Кажа, што кахае мяне.
Анет адкінула галаву і зайшлася смехам. Яна рагатала, а з вачэй па шчоках вялікімі гарошынамі каціліся слёзы. Мадам Пер'е балюча ўдарыла яе па шчоках.
- Не звяртай увагі, - сказала яна Гансу. - Звычайная істэрыка. У цяжарных бывае.
Анет ледзь узяла сябе ў рукі.
- Я прыхапіў бутэльку шампанскага, адсвяткуем нашы заручыны.
- Вось гэта якраз і крыўдна, - сказала Анет, - што нас перамаглі дурні, бязмозглыя дурні.
Ганс гаварыў далей, але ўжо па-нямецку:
- Я і сам не ведаў, што кахаю цябе, не ведаў да таго часу, пакуль ты не сказала, што ў цябе будзе дзіця. Мяне тады быццам маланка ўдарыла, але думаю, што кахаю цябе ўжо даўно.
- Пра што ён гаворыць? - зноў спыталася мадам Пер'е.
- Вярзе нейкую лухту.