Ён не варухнуўся.
- Вы ж ведаеце, я без памяці кахаю вас, - сказаў ён.
Яна заставалася спакойнай.
- Не, не ведаю і не веру вам. Але калі б нават так і было, не варта пра гэта гаварыць.
Яго словы тым больш здзівілі яе, што за сем год іх знаёмства ён ніяк не выказваў сваіх пачуццяў. Калі ён вярнуўся з вайны, яны даволі часта бачыліся, потым неяк ён захварэў, і Роберт прывёз яго на машыне. Ён пражыў тады ў іх амаль два тыдні. Але былі яны людзі розныя, і іх знаёмства так і не стала сяброўствам. Апошнія два-тры гады яны бачыліся зусім рэдка. Бывала, ён прыязджаў да іх пагуляць у тэніс, бывала, разам збіраліся ў каго-небудзь з суседзяў-плантатараў, а было і так, што не бачыліся месяцамі.
Ён яшчэ наліў сабе віна. Леслі падумала, ці не выпіў ён яшчэ да прыходу сюды. Быў ён нейкі дзіўнаваты, і ёй стала не па сабе. Яна дакорліва паглядзела на яго.
- Думаю, вам не трэба больш піць, - сказала яна.
Але ён залпам выпіў і паставіў пустую шклянку на стол.
- Вы што ж, думаеце, я гаварыў усё гэта, таму што п'яны? - рэзка спытаўся ён.
- Думаю, што так, хіба не?
- Глупства. Я пакахаў вас з першай нашай сустрэчы. Я доўга маўчаў, хопіць. Я кахаю вас, моцна кахаю!
Яна ўстала.
- Добрай ночы, - сказала яна.
- Я не пайду.
Цярплівасці ў яе не хапіла.
- Не вярзіце лухту. І ведайце ж, я ніколі нікога не кахала, акрамя Роберта, але нават калі б я і не кахала яго, вы мне не пара.
- Мне ўсё роўна. Роберта дома няма.
- Ідзіце, зараз жа ідзіце адгэтуль. Я паклічу слугу, і вас выкінуць вон!
- Ён далёка, не пачуе.
Цяпер яна раззлавалася. Зрабіла крок да веранды - адтуль яе напэўна пачулі б, але ён схапіў яе за руку.
- Пусціце мяне! - гнеўна крыкнула яна.
- Не, цяпер ты мая.