- Ну, калі так, я прыйду, - сказаў Бэйтмэн.
З другога боку, падумаў ён, не пашкодзіла б бліжэй пазнаёміцца з Арнольдам Джэксанам. Зразумела, што Эдвард цалкам пад яго ўладай і, калі прыйдзецца з ім змагацца, варта зразумець, у чым гэта ўлада выяўляецца. Чым больш ён гутарыў з Эдвардам, тым выразней бачыў, што той змяніўся. Ён адчуваў, што трэба быць асцярожным, і вырашыў пакуль не паказваць сапраўднай прычыны свайго прыезду. Ён пачаў бестурботна распавядаць пра паездку, пра свае поспехі, пра палітычныя навіны ў Чыкага, пра знаёмых, успомніў той час, калі яны разам вучыліся.
Урэшце Эдвард сказаў, што пара яму вяртацца ў краму. Ён паабяцаў заехаць па Бэйтмэна ў пяць гадзін, каб разам паехаць да Арнольда Джэксана.
- Між іншым, - заўважыў Бэйтмэн, калі яны разам выходзілі, - я думаў, ты жывеш у гэтым гатэлі. Думаю, тут гэта адзінае прыстойнае месца.
- Ну не, гэта для мяне задорага, - засмяяўся Эдвард. - Я наймаю пакойчык за горадам. Танна і чыста.
- Я помню, у Чыкага для цябе было важна нешта іншае.
- Чыкага!
- Што ты хочаш сказаць, Эдвард, Чыкага - самы лепшы горад на свеце.
- Самы лепшы, - сказаў Эдвард.
Бэйтмэн зірнуў на сябра, на Эдвардавым твары нічога не адбілася.
- Калі ты думаеш вяртацца дадому?
- Не ведаю, - усміхнуўся Эдвард.
Адказ Эдварда, яго тон вельмі здзівілі Бэйтмэна, але ён не паспеў і слова вымавіць, як той спыніў нейкую машыну і сказаў метысу:
- Падвязі мяне, Чарлі.
Ён хуценька развітаўся з Бэйтмэнам, ускочыў у машыну, што спынілася за некалькі крокаў ад увахода ў гатэль. Бэйтмэн застаўся са сваімі думкамі.
Эдвард заехаў па яго ў расхлябанай двухколцы, якую ледзьве цягнула старая кабыла, і яны паехалі ўздоўж берага мора. Наўсцяж дарогі Бэйтмэн бачыў бясконцыя плантацыі какосавых пальмаў і ванілі, дзе-нідзе трапляліся вялікія мангавыя дрэвы, у пышнай зеляніне якіх хаваліся жоўтыя, пунсовыя, пурпурныя плады. Іншы раз прамільгне за дрэвамі сіняя роўнядзь лагуны, а на ёй там і сям - маленькія астраўкі з высокімі пальмамі. Дом Арнольда Джэксана стаяў на пагорку, і да яго вяла вузкая сцежка, таму выпраглі кабылу, прывязалі яе да дрэва, а двухколку пакінулі на абочыне дарогі. Каля дома іх сустрэла высокая, прыгожая, але ўжо немаладая туземка, якой Эдвард паціснуў руку.
- Гэта мой сябра, містэр Хантэр. Мы будзем у вас абедаць, Лавінія.
- Вельмі рада, - сказала яна, і на яе твары з'явілася лагодная ўсмешка. - Арнольд яшчэ не вярнуўся.
- А мы пакуль што пакупаемся. Дай нам з містэрам Хантэрам парэа.
Жанчына кіўнула і знікла ў доме.
- Хто гэта? - спытаўся Бэйтмэн.
- Гэта Лавінія. Арнольдава жонка.