- Даволі далёка для жонкі, га? - заўважыў Эдвард. - Даўно яны не бачыліся. Я думаю, ён меў на ўвазе новую жонку.
Бэйтмэн адказаў не адразу. Твар яго зрабіўся сур'ёзны. Але калі зазірнуў у Эдвардавы вочы і ўбачыў, што той весела ўсміхаецца, не вытрымаў:
- Арнольд Джэксан - ашуканец і нягоднік!
- Думаю, ты маеш рацыю, - з усмешкай адказаў Эдвард.
- Не разумею, што можа быць агульнага з ім у прыстойнага чалавека.
- Мабыць, я непрыстойны чалавек.
- Вы часта бачыцеся?
- Вельмі. Ён называе мяне сваім пляменнікам.
Бэйтмэн уважліва паглядзеў на Эдварда.
- Ён табе падабаецца?
- Вельмі.
- Няўжо ты не ведаеш, што ён ашуканец, што яго судзілі? Няўжо тут пра гэта невядома? Яго трэба прагнаць з цывілізаванай кампаніі.
Колца дыму ад Эдвардавай цыгары паплыло ў нерухомым пахучым паветры, ён прасачыў за ім.
- Я лічу, што Джэксан - самы першарадны махляр, - сказаў ён урэшце. - Не думаю, што яго можна апраўдаць, нават калі б ён пакаяўся ў сваіх грахах. Ён быў ашуканцам і крывадушнікам. Гэтага не выкрасліш. Але я ніколі не сустракаў цікавейшага субяседніка. Ён шмат чаму навучыў мяне.
- Чаму гэта ён цябе навучыў? - здзівіўся Бэйтмэн.
- Як жыць.
Бэйтмэн іранічна ўсміхнуўся.
- Выдатны настаўнік, нічога не скажаш. Вось чаму ты прапусціў зручны момант разбагацець і цяпер зарабляеш на кавалак хлеба за прылаўкам нікчэмнай крамкі?
- Ён цудоўны чалавек, - сказаў Эдвард, добразычліва ўсміхаючыся. - Можа, якраз вечарам ты і сам зразумееш, што я маю на ўвазе.
- Абедаць я ў яго не буду, калі ты гэта маеш на ўвазе. Ніколі я не пераступлю парог яго дома.
- Зрабі гэта дзеля мяне, Бэйтмэн. Мы столькі гадоў сябравалі, не адмаўляйся, я вельмі цябе прашу.
У Эдвардавым голасе Бэйтмэн пачуў зусім незнаёмую яму мяккасць, перад якой, аднак, цяжка было ўстаяць.