- Відаць, фірма Браўншміта і Эдвард Барнард не знайшлі агульнай мовы, - дыпламатычна сказаў упраўляючы.
Бэйтмэну не вельмі спадабаўся гэты тон, ён з пачуццём уласнай годнасці падняўся, папрасіў прабачэння і пайшоў. Ён адчуваў, што чалавек, з якім ён толькі што гутарыў, мог шмат чаго расказаць яму, але не захацеў.
Неўзабаве Бэйтмэн апынуўся каля Кэмерана. Гэта была самая звычайная крама, па дарозе сюды ён мінуў ужо не адну такую. Самы першы чалавек, якога ён там убачыў, быў Эдвард: у кашулі з падкасанымі рукавамі ён гандляваў таннай мануфактурай. Бэйтмэн нават здрыгануўся ад нечаканасці, калі ўбачыў занятак свайго сябра. Але толькі ён пераступіў парог, Эдвард заўважыў яго і радасна сказаў:
- Бэйтмэн! Якім чынам?!
Ён моцна паціснуў Бэйтмэну руку. Здавалася, ён зусім не збянтэжыўся, сумеўся якраз толькі Бэйтмэн.
- Я зараз, толькі аддам пакунак.
Ён упэўнена і жвава адрэзаў патрэбны кавалак матэрыі, склаў, запакаваў і аддаў пакупніку.
- Заплаціце, калі ласка, у касу.
І з вясёлай усмешкай на твары павярнуўся да Бэйтмэна.
- Адкуль ты? Як я рады цябе бачыць. Сядай, будзь як дома.
- Не можам жа мы гутарыць тут. Пойдзем да мяне ў гатэль. Спадзяюся, ты можаш пайсці? - нерашуча дадаў Бэйтмэн.
- Ну, вядома, магу. Не такія ўжо мы тут на Таіці дзелавыя людзі. А-лінь, - сказаў ён кітайцу, што стаяў за прылаўкам насупраць, - калі вернецца гаспадар, скажы яму, да мяне з Амерыкі прыехаў сябра і я пайшоў з ім выпіць чарку.
- Скажу, - шырока ўсміхаючыся, адказаў кітаец.
Эдвард надзеў пінжак і капялюш, і разам з Бэйтмэнам яны рушылі з крамы. Бэйтмэн пажартаваў:
- Вось ужо не чакаў убачыць, як ты адмерваеш тры з паловай ярды таннага паркалю брыдкаму мурыну.
- Ведаеш, Браўншміт выгнаў мяне, і я падумаў, што з такім жа поспехам магу гандляваць паркалем.
Бэйтмэн не чакаў такога шчырага прызнання, таму палічыў недалікатным працягваць далей гаворку ў такім тоне.
- Упэўнены, у такой краме ты наўрад ці разбагацееш, - сказаў ён суха.
- Згодны. Але на хлеб мне хапае. А што яшчэ чалавеку трэба?
- Два гады таму назад ты б гэтым не задаволіўся.
- З цягам часу разумнееш, - весела запярэчыў Эдвард.
Бэйтмэн уважліва паглядзеў на яго. На Эдвардзе быў зношаны, не першай свежасці белы палатняны гарнітур і шыракаполы саламяны капялюш тутэйшай работы. Схуднелы, дачарна загарэлы і, здавалася, прыгажэйшы. Але ў яго паводзінах адчувалася трывога. З'явіліся расхлябанасць у хадзе, бестурботнасць, беспрычынная вясёласць. У гэтым не было, бадай, нічога заганнага, але тым не менш гэта вельмі здзівіла Бэйтмэна. «Ліха яго ведае, чаму ён радуецца», - думаў Бэйтмэн.