Яна канчаткова страціла самавалоданне, не выслабаніла рукі. А ён стараўся яе суцешыць:
- Неверагодна, праўда? Гэта так не падобна на Эдварда. Не, тут, я думаю, нейкае непаразуменне.
Нейкі час яна маўчала, а калі загаварыла, голас яе гучаў няўпэўнена.
- Вам не здалося, што ў яго апошніх лістах ёсць нешта дзіўнае? - спыталася яна, вочы яе зноў напоўніліся слязьмі.
Бэйтмэн адказаў не адразу.
- Я заўважыў у іх змену, - прызнаўся ён нарэшце. - Мне здаецца, Эдвард страціў развагу і сур'ёзнасць, рысы, якія мяне вабілі. Можна падумаць, што самыя важныя рэчы... што яны для яго ўжо не маюць значэння.
Ізабэла маўчала. Смутак і трывога апанавалі яе.
- Мабыць, ён напіша вам, калі ўсё ж надумае вярнуцца. Нам толькі застаецца чакаць яго адказу.
Зноў абое атрымалі па лісту ад Эдварда, але, як і раней, ён не пісаў ні слова пра свае планы. Праўда, калі ён пісаў гэты ліст, ён не мог яшчэ атрымаць апошняе пісьмо ад Бэйтмэна. Адказу можна чакаць толькі з наступнай поштай. Атрымаўшы другое пісьмо, Бэйтмэн, разгублены і засмучаны, пайшоў да Ізабэлы. Ізабэла ўважліва прачытала ліст з пачатку да канца, губы яе задрыжэлі, яна перачытала зноў.
- Вельмі дзіўнае пісьмо, - сказала яна. - Нічога не разумею.
- Можна падумаць, што ён смяецца з мяне, - загарэўся чырванню Бэйтмэн.
- І сапраўды, але, я думаю, гэта не наўмысна. Гэта так не падобна на Эдварда.
- І зноў ні слова, вернецца ён ці не.
- Калі б я не была ўпэўнена, што ён кахае мяне, я б падумала... Нават не ведаю, што б я падумала.
Вось тады Бэйтмэн і расказаў ёй пра свой план. Фірма яго бацькі, кампаньёнам якой ён цяпер з'яўляўся, гандлявала аўтамабілямі ўсіх марак і якраз збіралася адкрыць аддзяленне ў Ганалулу, Сіднеі і Велінгтоне. Замест таго каб паслаць туды ўпраўляючага, Бэйтмэн збіраўся паехаць сам. Па дарозе з Велінгтона ён спыніцца на Таіці, вострава так ці іначай не абмінеш, і там пабачыцца з Эдвардам.
- Тут, на маю думку, нейкая загадка, і я яе абавязкова разгадаю. Гэта адзінае выйсце.
- Які вы велікадушны, Бэйтмэн! - усклікнула Ізабэла.
- Вы ж ведаеце, Ізабэла, больш за ўсё на свеце я хачу, каб вы абое былі шчаслівыя.
Яна даверліва зірнула на яго і падала абедзве рукі.
- Вы дзіўны, Бэйтмэн. Другога такога на свеце няма. Як мне вам аддзякаваць?
- Нічога не трэба. Толькі дазвольце вам дапамагчы.
Яна апусціла вочы і пачырванела. Яна даўно так прывыкла да яго, што забылася, які ён прыгожы: высокі, як Эдвард, атлетычнага складу, толькі валасы ў яго цёмныя, а твар не румяны, як у Эдварда, а матава-бледны. Яна, бясспрэчна, ведала, што ён кахае яе. Яна адчувала павагу да яго і вялікую пяшчоту.