- Эдвард Барнард не прыехаў разам з табой?
- Не.
- Як ён там?
Бэйтмэн крыху памарудзіў з адказам, прыгожы, тонкі твар яго спахмурнеў.
- Я б не хацеў цяпер пра яго гаварыць, - урэшце сказаў ён.
- Добра, не будзем. У тваёй маці сёння шчаслівы дзень.
Яны абмінулі самыя шматлюдныя вуліцы і цяпер ехалі паўз возера да вялікага будынка, правільнай копіі аднаго старажытнага замка на Луары, які містэр Хантэр пабудаваў некалькі гадоў таму назад. Як толькі Бэйтмэн апынуўся ў сваім пакоі, ён набраў тэлефонны нумар. Сэрца яго радасна забілася, калі пачуў знаёмы голас.
- Дзень добры, Ізабэла, - весела сказаў ён.
- Добры дзень, Бэйтмэн.
- Вы пазналі мой голас?
- Не гэтак даўно я яго чула апошні раз. І потым, я чакаю вас.
- Вас можна ўбачыць?
- Калі на сёння ў вас няма цікавейшых планаў, прыходзьце да нас абедаць.
- Вы добра ведаеце, што ніякіх планаў, акрамя вас, у мяне няма.
- Вы, мабыць, шмат чаго можаце расказаць.
Ён пачуў у яе голасе нейкую насцярожанасць.
- Магу, - адказаў ён.
- Цудоўна. Вечарам усё і раскажаце. Да пабачэння.
Яна паклала трубку. Гэта ўсё так падобна на яе - чакаць доўгія гадзіны, хоць можна было б зараз жа даведацца пра тое, што яе так цікавіць. У яе стрыманасці Бэйтмэн бачыў незвычайную душэўную моц.
Абедалі ўчацвярых: Ізабэла, яе бацькі і Бэйтмэн. Ён увесь час адчуваў, як яна непрыкметна скіроўвае гаворку, каб ён не выйшаў за межы лёгкай свецкай балбатні, і яго раптам працяла думка, што менавіта гэтак якая-небудзь маркіза, над якой ужо навіс цень гільяціны, менціць языком, быццам і не думае пра няўмольнае заўтра. Тонкія арыстакратычныя рысы твару і пышныя бялявыя валасы сапраўды рабілі яе падобнай да маркізы, і, калі б не было гэта агульнавядома, вы беспамылкова здагадаліся б, што ў яе жылах цячэ кроў самых лепшых сем'яў Чыкага. Сталовая, дзе яны сядзелі, цудоўна дапаўняла яе незвычайна тонкую прыгажосць, бо па жаданні Ізабэлы гэты дом - цюцелька ў цюцельку падобны на адзін з палацаў на Вялікім канале ў Венецыі, - быў мэбляваны знаўцам ангельцам у стылі Людовіка XV. Ізабэла была жанчына адукаваная, і гаворка яе, хоць і па-свецку лёгкая, ніколі не была пустая. Цяпер яна расказвала пра канцэрт, на якім была разам з маці, пра лекцыі, якія чытаў у Аўдыторыуме нейкі заезджы ангельскі паэт, пра палітычныя навіны, пра карціну старога майстра, якую бацька нядаўна купіў у Ню-Ёрку за пяцьдзесят тысяч даляраў. Бэйтмэн слухаў яе і адпачываў душой. Ён зноў у цывілізаваным свеце, у цэнтры культуры, сярод абраных, і галасы, што супраць яго волі турбавалі яго, урэшце змоўклі.
- Як цудоўна зноў апынуцца ў Чыкага, - сказаў ён.
Калі абед скончыўся, Ізабэла сказала маці: