Яны падышлі да машыны, што чакала іх, але Кросбі адмоўна пакруціў галавой.
- Я пайду пеша. - Ён нерашуча пераступіў з нагі на нагу. - Ведаеце, у той вечар я паехаў у Сінгапур, таму што акрамя іншых спраў я яшчэ хацеў купіць сабе стрэльбу; адзін знаёмы прадаваў. Да пабачэння.
І хутка ён знік у цемры.
У дзень суда ўсё адбылося менавіта так, як і меркаваў містэр Джойс. Усе прысяжныя збіраліся апраўдаць місіс Кросбі. Яна сама давала паказанні. Гаварыла вельмі проста і шчыра. Памочнік пракурора паставіўся да яе добразычліва і яўна не быў у захапленні ад сваёй ролі. Ён вінаватым тонам задаваў неабходныя пытанні. Яго абвінаваўчая прамова больш была падобная на абарончую, а прысяжным спатрэбілася меней за пяць хвілін, каб вынесці рашэнне, якое было сустрэта громам апладысментаў. Суддзя павіншаваў місіс Кросбі, і яна стала свабодная.
Бадай, ніхто так шчыра не абураўся паводзінамі Хэманда, як місіс Джойс. Яна аддана любіла сваіх сяброў і настойліва прасіла мужа і жонку Кросбі пасля суда адразу ехаць да іх пагасцяваць, пакуль усё будзе падрыхтавана да ад'езду. Яна і думаць не хацела, каб мілая адважная Леслі, небарака, зноў вярнулася да сябе ў бунгала, дзе адбылася тая жахлівая трагедыя. Суд скончыўся а палове першай. У Джойсаў іх чакаў грандыёзны абед. Прыгатавалі кактэйлі - кактэйлі місіс Джойс былі вядомыя на ўсю Малайю, - і гаспадыня падняла келіх за здароўе Леслі. Місіс Джойс, жвавая, балбатлівая жанчына, - сёння была ў настроі, і вельмі дарэчы, таму што астатнія маўчалі. Яе гэта не дзівіла, муж быў заўсёды маўчун, а мужа і жонку Кросбі следства і потым суд залішне змучылі. У час абеду яна жвава і весела нешта расказвала. Потым прынеслі каву.
- Ну, а зараз, даражэнькая, - замітусілася яна, - ідзіце адпачываць, а пасля я павязу вас на мора.
Сам містэр Джойс, які абедаў дома толькі ў выключных выпадках, вымушаны быў, вядома, вярнуцца ў сваю кантору.
- На жаль, я не магу, місіс Джойс, - сказаў Кросбі. - Мне трэба ехаць на сваю плантацыю.
- Як, сёння? - здзівілася тая.
- Зараз жа. Я ўжо даўно не быў там, а справы не чакаюць. Буду вельмі рады, калі дазволіце Леслі пакуль што пажыць у вас. Пасля мы вырашым, куды паехаць.
Місіс Джойс хацела запярэчыць, але муж спыніў яе:
- Калі трэба ехаць - хай едзе, няма чаго думаць.
Нешта незвычайнае ў голасе мужа прымусіла яе насцярожана зірнуць на яго. Яна змоўкла. І зноў загаварыў Кросбі.
- Выбачайце, калі ласка, але ехаць трэба зараз жа, каб завідна паспець. - Ён падняўся з-за стала. - Правядзеш мяне, Леслі?
- Вядома.
Яны разам выйшлі з пакоя.
- Здаецца, ён не надта ўважлівы да яе, - сказала місіс Джойс. - Няўжо ён не разумее, што якраз цяпер Леслі трэба пабыць з ім.
- Я ўпэўнены, што толькі неадкладныя справы прымусілі яго тэрмінова паехаць.
- Ну, я пайду пагляджу, ці падрыхтавалі Леслі пакой. Ёй цяпер трэба добра адпачыць.
Місіс Джойс выйшла, адвакат зноў сеў. Неўзабаве ён пачуў, як Кросбі завёў матацыкл і з грукатам паехаў па садовай дарожцы. Містэр Джойс падняўся і пайшоў у гасцёўню. Місіс Кросбі разгублена стаяла сярод пакоя, трымаючы ў руцэ цыдулку. Тую самую. Вочы іх сустрэліся, - яна была страшэнна бледная.
- Ён ведае, - прашаптала яна.
Містэр Джойс узяў цыдулку, чыркнуў запалкай і паднёс да аркуша паперы. Леслі зачаравана глядзела, як полымя знішчала цыдулку. Калі трымаць паперку ў руцэ было больш немагчыма, містэр Джойс кінуў яе на падлогу, і яна зморшчылася і пачарнела. Ён наступіў на яе нагой і расцёр.