— От, — скажа, дадому прыйшоўшы, — са мною прыгода была.
Ого, даўней! Было тады чым п’янаму пахваліцца. Але чакайце, можа, яшчэ што і ў Заблоцкіх будзе. Вы чуеце! Вунь Прузына.
— Ужо сыскаўся, п’яніца, — з свайго запеку сварыцца на Юстапа.
— Тут, сучка! На-цю-на!..
— А што? От зараз… — Вы не глядзеце, што Юстап на ложак кладзецца, як бы ўжо ён знябыўся. Гэта так… Тут нейкая хітрасць.
— Савоста! Савоста!.. — кліча бацька к сабе сына.
Савосту ўжо быў шосты год пайшоў. Ужо і ногі, і язык добрыя ён справіў сабе. Толькі нешта не слухае сын Юстапа.
— Савостачка!.. сынок!.. падыдзі ж, каб ты па свеце не хадзіў!
Не пусціць у паблуд Юстапіха свайго малога.
— От, каб табе язык не служыў! — аказалася яна з запечка. — Гэтак дзіця выклінаць?! Дзе ж: адап’е розум — каб ён смалы напіўся! — ды плявузгае немаведама што.
— Савоста!.. Савоста!.. — не перасціхае п’яны багатыр Заблоцкі.
— Чаго, тата? — падыдзе малы.
Ну, зараз нешта будзе! Зараз павінна здарыцца нейкае здарэнне.
— Падыдзі ў гэнай здыхлы папытайся: можа, ёй падаць трэба чаго. Можа, смалу, дзёгаць, можа, газу піць будзе…
Адыдзецца малы, памаўчыць, пачакае крыху, a потым:
— Мама!
— Чаго ж ты, сынок?
— Можа, вам дзёгцю, можа, газы хочацца? Можа, смалы падаць?
— Ах ты, лайдачына!.. Пайдзі ў гэнага п’яніцы папытай, — пакажа на ложак.
А таго п’яніцы, як і ў хаце няма — спіць. Надта ж падкі ён да сну. І праз гэта без жадных здарэнняў зжывае свой век.
Няма чаго нам больш бавіцца ў гэтай хаце. Ведаем ужо Савостава маленства, Юстапава п’янства і Прузынінага непрыяцеля: ненавідны «курч» — і даволі з нас.
— Аставайцеся здаровы, — скажам Юстапу Заблоцкаму, Прузыне Заблоцкай і іх сыну Савосту Заблоччыку. (Не было Пархіма дома, не віталіся з ім і развітацца з намі не прыйшоў ён). Трохі вуліца падсохла: каторы ўжо год, як той успамінаны дождж прайшоў. Перайдзём цяпер на другі бок да Вінцэнтага Заблоцкага.