а яна ішла па вузкай, заваленай смеццем і зарослай ля плота дзядоўнікам, падбелам і падарожнікам вуліцы і думала, што жаданні есці, піць і спажываць як мага болей — хіба не гэтыя інстынкты валодаюць светам, і калі свет толькі такі, дык ён варты свайго лесу, а даўнёнак ужо чакаў яе на верандзе, бо ў сад ён, як яна адзначыла, без яе не выходзіў, і гаварыў
ПіляПіляПіля
а потым сумна ўсміхнуўся, зусім як дарослы, і сказаў
мы грэбаныя псіхі
і папрасіў
кашыкашыкашы
а яна, унутрана сцепануўшыся, пацікавілася
хто табе пра псіхаў давёў?
на што даўнёнак паказаў пальцам у бок фралоўскага дома, а яна сказала
не гавары так, а то прыедзе Даніла і будзе на цябе крычаць
і даўнёнак адразу пераключыўся
ДаняДаняДаня
а яна пайшла ў хлявок па сіта, каб працерці парэчкі хлопчыку на джэм, стараючыся не глядзець на абабраныя і абламаныя кусты і яблыні ля плота, а ля самых дзвярэй у хлявок спынілася, бо пачула адтуль галасы: спачатку дзявочы, які прасіў
ну, не трэба, не
а потым мужчынскі, які гучэў неразборліва і гугнява
бугубудубугуду
ціха прыадчыніла дзверы і ўбачыла на старой канапе, якую сама калісьці выкінула сюды з хаты, дзяўчыну ў жоўтай трыкатажнай майцы, светлавалосую, з вострым тварыкам, на якім выдзяляўся тлуста падведзены памадай рот, спадніца яе была заголена, майткі валяліся на падлозе, аголеная рука звісала з крэсла, што стаяла побач з канапай, а да яе спінай, так, што твару не было бачна, а толькі чорная валасатая патыліца, сядзеў, пэўна, адзін з тых падлеткаў, што пасяліліся ў фралоўскім доме, торкаў шпрыцом і гаварыў гугнява
ну, рука ў цябе, в натуре, «дарогу» не знайсці
зноў торкаў, а жанчына праз прыадчыненыя дзверы назірала ўсё гэта і стаяла так з паўхвіліны, пакуль урэшце яе ўбачылі, пасля чаго дзяўчына падхапілася на канапе і абцягнула ногі сукенкай, але хлопец стрымаў яе палахлівы імпэт і, нахабна вышчарыўшы ў залатых каронках зубы на цёмным, вузкалобым твары, на якім, здаецца, валасы раслі ад самых брывоў, абарваў
тусуй ты адсель на х…, сука старая
спрытна падскочыў да дзвярэй і захлопнуў іх знутры
бугубудубугуду