Што гэта ў цябе, Мэгі? раптам падскочыў да сястры Джэк. Пакажы!
Ага, пакажы! хіхікнуў Хюгі, атакаваўшы яе з фланга.
Дзяўчынка прыціснула ляльку да грудзей і пакруціла галавой:
He дам, яна мая! Мне падарылі ў дзень нараджэння.
Дай глянуць! Ну давай! Мы толькі зірнём на яе.
Гордасць і радасць, якімі поўнілася сэрца Мэгі, нарэшце перамаглі, і яна павярнула ляльку так, каб яе ўбачылі хлопчыкі.
Бачыце, якая прыгожая? Яе зваць Агнеса.
Агнеса? Агнеса? зусім непрытворна скрывіў твар Джэк. Што за грубае імя? Чаму не Маргарэт альбо Бэці?
Таму што яна Агнеса!
Раптам Хюгі прысвіснуў заўважыў, што кісці рук у лялькі могуць паварочвацца.
Гэй, Джэк, глянь! У яе рукі круцяцца!
Рукі? Давай паглядзім.
He! Мэгі зноў прыціснула ляльку да сябе, на вачах выступілі слёзы. Вы паломіце! Ой, не забірай, Джэк, паломіш!
Ану! замурзанымі загарэлымі пальцамі Джэк моцна сціснуў ёй запясці. Ты што, хочаш мець кітайскае таўро? He будзь плаксай, a то Бобу скажу! Яго бязлітасныя пальцы расцягвалі скуру на яе руках, скура туга напялася і пабялела, а Хюгі вырываў ляльку, ухапіўшы яе за спаднічку. Сама аддай, а не дык горш будзе!
He! Калі ласка, Джэк, не трэба! Ты паломіш, я ведаю! He чапай яе! He забірай, прашу цябе! I хоць Джэк моцна сціскаў яе рукі, дзяўчынка ўчэпіста трымала ляльку, плакала і адбівалася нагамі.
Вось яна! выгукнуў Хюгі, калі лялька нарэшце выслізнула з абдымкаў Мэгі.
Джэку і Хюгі лялька здалася такой жа цудоўнай, як і Мэгі; на дол паляцела сукенка, ніжнія спаднічкі і брыжастыя панталончыкі. Агнеса ляжала зусім голая, і хлапчукі цягалі і тузалі яе то задзіралі ёй нагу за патыліцу, то галаву паварочвалі тварам назад, згіналі і выкручвалі ляльку, як толькі маглі. На сястру, якая стаяла, плачучы, каля іх, яны зусім не зважалі, а яна нават і не падумала паклікаць каго-небудзь на дапамогу, бо так ужо заведзена было ў сямі Кліры: калі ты сам пастаяць за сябе не можаш, ніхто за цябе не заступіцца і табе не паспачувае, хай ты і малая дзяўчынка.
Залацістыя ляльчыны валасы рассыпаліся, жамчужыны, мігатнуўшы ў паветры, зніклі ў высокай траве. Брудны, запылены чаравік безуважна наступіў на сукеначку, што валялася на зямлі, і атлас пачарнеў ад тлустай гразі з кузні. Мэгі апусцілася на калені, паспешліва падбіраючы мініяцюрнае адзенне, каб уратаваць яго ад яшчэ большай бяды, потым пачала корпацца ў траве там, куды, ёй здалося, паляцелі жамчужыны. Слёзы сляпілі ёй вочы, сэрца ўпершыню сціскалася ад гора, бо дагэтуль яна ніколі не мела нічога такога, па чым можна было б так бедаваць.
Фрэнк шпурнуў падкову, і яна з шыпеннем акунулася ў халодную ваду, тады выпрастаўся; апошнія дні спіна не балела мусіць, ён прывык ужо да молата. «Якраз у пару, сказаў бы бацька, паўгода ўжо пры дзеле». Фрэнк і сам добра ведаў, колькі часу прайшло з тае
пары, як яго прыставілі да горна і кавадла; ён мераў яго з нянавісцю і агідай. Кінуўшы молат у скрыню, ён дрыготкай рукой адгарнуў з ілба прамыя чорныя валасы і зняў з шыі стары скураны фартух. Кашуля яго ляжала на кучы саломы ў куце, ён падышоў да яе і колькі хвілін пастаяў, нерухома ўтаропіўшы чорныя, шырока расплюшчаныя вочы на рассохлую сценку свірна, быццам глядзеў скрозь яе.
Ён быў невысокі не болей за пяць футаў і тры цалі, хударлявы, як падлетак, але пад бледнай, гладкай і чыстай скурай на плячах і руках, якая блішчала ад поту, надзьмуліся мускулы ад працы цяжкім молатам. Цёмны колер яго валасоў і вачэй аддаваў нечым староннім, паўнагубы рот і нос з шырокім пераноссем таксама былі не такія, як у астатніх Кліры, але ў жылах маці цякла кроў маоры, і ў Фрэнку яна дала сябе знаць. Яму было ўжо амаль шаснаццаць, а Бобу толькі адзінаццаць, Джэку дзесяць, Хюгі дзевяць, Сцюарту пяць, а маленькай Мэгі тры. Але раптам ён успомніў, што сёння Мэгі споўнілася чатыры гады; гэта ж ужо восьмага снежня! Ён надзеў кашулю і выйшаў са свірна.
Дом стаяў на самым версе невысокага ўзгорка футаў на сто вышэй за свіран і стайню. Як і ўсе новазеландскія жылыя дамы, ён быў драўляны, і яго адзіны паверх распластаўся на плошчы ў некалькі соцень квадратных футаў каб у выпадку землетрасення хоць якая-небудзь яго частка ўцалела. Вакол дома рос ядловец, усыпаны ярка-жоўтымі кветкамі; трава, як і ўсюды ў Новай Зеландыі, была зялёная, сакавітая. Нават у самы разгар зімы, калі іншы раз іней цэлы дзень не раставаў у цяні, яна не бурэла, а доўгае лагоднае лета толькі афарбоўвала яе ў яшчэ свяжэйшы колер. Дажджы падалі мякка, не латашылі далікатнай, пяшчотнай расліннасці, снег не ішоў, а ў сонца ставала сілы, каб лашчыць, і ніколі каб высушваць. Стыхійныя няшчасці ў Новай Зеландыі часцей вырываліся з нетраў зямлі, чым звальваліся з неба. Ад чалавека ніколі не адступалася пачуццё насцярожанага чакання і невыразнае адчуванне нейкага няўлоўнага пагойдвання і торгання, якія на самай справе перадаваліся целу праз ногі. Бо пад зямлёй затаілася страшэнная сіла, такая магутная, што пад яе напорам трыццаць гадоў таму назад раптам знікла высачэзная гара, са шчылін на схілах ціхамірных узгоркаў з ровам вырывалася пара, вулканы засцілі неба клубамі чорнага дыму, а вада горных патокаў стала гарачая. Вялізныя азёры вулканічнай гразі кіпелі, як смала, марскія хвалі няўпэўнена наляталі на скалы, якіх пры наступным накаце магло ўжо там не аказацца; зямная кара месцамі была ўсяго толькі дзевяцьсот футаў таўшчынёю.