Падарожнічаю ў сваё любiмае месца па рыпучых масніцах. Кут каля кабінета гісторыі. Там я часта хаваўся ў час прагулаў.
Ледзяное шкло аддзяляе мяне ад прасторы ўнутранага двара, у які загнана старая, абшарпаная калымага, а калісьці гэта было чымсьці накшталт школьнага аўтобуса. Я дакранаюся падушачкамі пальцаў да празрыстай лушчаковай перапонкі цягучы холад акуратна кусае мезенец і ўказальны.
Нечакана мае вочы слепіць белае святло. Імгненне і я зноў пад мастом, а яшчэ праз імгненне я бачу Алю. Дымны партал адразу ж зачыніўся і вакол зноў не было нічога незвычайнага.
Ну што? Як табе першы тур з Пастэга? спытаў я гучна.
Неверагодна! выдыхнула Аля.
Раскажы падрабязней!
Спачатку я адчувала, як дым раз'ядае мне вочы, але дыскамфорт хутка прайшоў.
«Яна кажа прама як я».
Я аказалася ў сваёй школе. Як я зразумела, гэта быў дзявяты клас.
Няўжо і табе прыйшлося закрываць старыя траўмы? Не ведаў, што ты была нейкай школьнай адшчапенкай.
Я не была адшчапенкай. Я была дастаткова папулярная.
Хм, дзіва тут няма. Што яшчэ можа чакаць прыгожую дзяўчынку, сказаў я.
У дзяўчынак таксама ёсць нутравідавая канкурэнцыя, Аля глядзела на мяне з лёгкiм дакорам. Ці можаш ты не ведаць, раз ты ведаеш усё ў гэтым сусвеце.
Ну, мабыць, не ўсё ў сусвеце, удакладніў я. Калі гаворка не пра сусвет гэтай кнігі, вядома ж. Ну, а наконт канкурэнцыі ў дзяўчынак магу сказаць, што фізічны гвалт у табары асоб жаночага полу распаўсюджаны менш. Вядома, дзеўкі таксама б'юцца, і нават на рынгу. Але ўсё ж гэта бывае нашмат радзей, чым у хлопчыкаў. І ўсё роўна ў большасці жанчын паражніна не толькі там, дзе прызначана прыродай, але і ў мазгах. Зрэшты, тое дакладна і для большасці мужчын.
Зноўку гэтая мізагінія Ты ўсё яшчэ хочаш даведацца, што са мной адбывалася, ці зноў будзеш размаўляць аб розных рэчах, прычым у гэтым сваім саркастычным тоне? спытала мая выдатная суразмоўніца і страсянула валасамі.
Ну не, мізагінія тут адсутнічае. Не схаваю, часам ёсць спакуса аб'явіць усіх баб пачварамі, але я разумна нагадваю сам сабе, што монстры не жанчыны ў прыватнасьці, а толькі ўсе людзі ў цэлым, такім чынам, казаць трэба пра мізантрапію, а не мізагінію. Ох, ну і, вядома ж, я хачу, упэўнена распавёў я. Раскажы, калі ласка.
Дык вось, Аля звонка пляснула сябе па сцёгнах. Я сустрэла свайго першага кавалера. У тыя гады ён здаваўся мне цікавым, такім брутальным. Я проста сутыкнулася з ім у калідоры школьным калідоры. Наперадзе нас чакала шмат усяго
Першы сэксуальны досвед, падказаў я.
Так! Калі хочаш ведаць, кіўнула Аля, прыпадняўшы броўку. Але ў выніку ён кінуў мяне дзеля сяброўкі!
Лепшай сяброўкі? спытаў я дзелавым тонам.
Не, не лепшай, адказала мая спадарожніца.
Ах, калі б яшчэ яна клікалася лепшай, то сюжэт набыў бы проста чароўную банальнасць. Такую, ведаеш, старасвецкую чапурыстасць благога густу. Вось-вось, глядзіце пошласць, зацяганы, паварот сюжэту. Аля, складай лепш! Я дакладна ведаю, што гэта ў тваім дыяпазоне.
Ты не забывай, банальныя сюжэты дае перш за ўсё жыццё. Жыццё банальнае, смерць банальная. Няўжо такой сітуацыі не магло быць? Ды яны побач, такія вось сітуацыі. Ты несумненна ведаеш. Ты пісьменнік! Ну амаль нават пісьменнік рэаліст, а не косць з-пад лаўкi, сказала Аля і весела засмяялася.
Добра, ну добра, я замахаў рукамі і заўсміхаўся. Працягвай, калі ласка.
Карацей кажучы, я адшыла яго. Так і сказала: «Валі! У нас нічога не будзе». Хаця, ведаеш, гэты хлопец навучыў мяне таму, што дрэнныя хлопцы гэта сапраўды дрэнна. А калі я змяніла мінулае, тут голас дзяўчыны стаў устрывожаным, то выходзіць, што я страціла гэты вопыт, і нават зараз не буду разумець, чаму я з такім разумным і добрым хлопцам, як ты.
Жаманніцы кажуць не хлопец, а «малады чалавек», я агучыў свае назіранні з гранітнай сур'ёзнасцю.
Ну цябе ў лёх, Аля зрабіла выгляд пакрыўджанай. Здаецца я тут ліслівіла, ну, наконт дабрыні.
І розуму таксама, падказаў я.
І розуму! вельмі ўпэўнена пагадзілася яна.
Але праз некалькі секунд мы ўжо смяяліся разам.
Што ж, мая мілая, заявіў я, сунімаючы смех, дзякуй за аповяд. А знойдуцца жэш дурныя чытачы, якія вырашаць, што гэтыя нашы ўзаемныя падколкі нейкія ненатуральныя, хоць гэта вельмі здаровая і вясёлая форма адносін, прынамсі для шматлікіх прадстаўнікоў інтэлектуальнай меншасці. Ну і для даведкі: ты не мяняеш сучаснасць, калі мяняеш мінулае з дапамогай Пастэга, ці дакладней, ты мяняеш свой псіхалагічны стан у сучаснасці, што адбываецца ў выніку закрыцця гештальта, як гэта назвалі б мозгаправы. Аднак тое, што адбылося ў мінулым там і застаецца, і пасля змены мінулае не з'яўляецца, само па сабе, прамой прычыннай змены нейкіх падзей сучаснасці. Прасцей кажучы, ты не можаш забіць у мінулым кіроўцу, які аддавіў табе нагу, і гэтым самым вярнуць нагу назад. Мінулае набор нязменных карцінак, сімулятар моманту, у які вяртае цябе Пастэга, а не звяно ланцуга, які парвецца пасля змены яго часткі гэтую частку нельга змяніць, можна толькі змяніць згаслыя цені, ілюзіі мінулага
Добра-добра, перапыніла мяне мая спадарожніца. У мяне цяпер мозг перагрэецца ад гэтых тлумачэнняў. Я бясконца натхняюся тваімі філасофстваваннямі, але зараз крышачку стамілася
Філасофію можна было б згарнуць пасля з'яўлення Эпікура, нічога разумней усё роўна не народзіцца. Менш пакут, больш радасці вось усё, што сапраўды мае сэнс падчас чалавечага шляху. Усе жыццёвыя мэты мыліцы, якія дапамагаюць ісці наперад. Калі гэтыя апоры не дапамагаюць хацьбе іх месца на сметніку. Грамадства спажывання? Вы яшчэ скажыце, што гэта мінус у кубе. Не варта дужацца з прапелерамі, асабліва калі яны не мяшаюць. Не хочаце быць зомбі, які жыве ў сваім дэвайсе? Ну дык не трэба. Займайцеся творчасцю! Ці не. Грамадства спажывання не горшы варыянт для развіцця талентаў. Гэта факт, а вось антытэзам месца на тым жа сметніку, што і дрэнным апорам.
Я б і сама зараз адправілася на сметнiк, прастагнала мая муза, толькі б спакойна паляжаць і адпачыць.
Тады пойдзем да мяне і зоймемся чым-небудзь пацешнейшым, прапанаваў я, і мы выйшлі з-пад маста, накіроўваючыся ў бок яшчэ аднаго, больш старога.
Глава 4
Я граю на гітары Паказваючы Але працу перагруза, каб яна ведала, як генеруюць гэты рок-н-рол. Што-нішто яна ўжо ведае, але варта даць iнфу навочней. Пацешна, але я толкам не ўмею граць, таму мае катаванні прылады толькі рассмяшылі б якога-небудзь васьміпалага віртуоза, які можа дастаць паказальным пальцам да столі нават не ўстаючы на дыбачкі. Але граць цяжкія рыфы, звычайна, справа няхітрая.
Я імправізую рыф. Тара-так-так, тара-так-так-так, тара-так-так-так. Аля ківае галавой як бы кажучы: «Нядрэнна, маэстра!».
Гэта значыць, калі я ўключаю дысторшн усё гэта гучыць вось так, як роў, а калі выключаю, то гук чысты і прыемны.
Выдатна, кажа дзяўчына. Вельмі, ну вельмі цікава.
Я як быццам чую ноткі іроніі ў вашым голасе, панна дабрадзейка?
Панна дабрадзейка? Аля робіць строгі твар, якi, зрэшты, слаба хавае яе жаданне заліцца смехам. Я магу ёю быць.
Гарнітурчык з латэкса, чорная падводка, валасы, сабраныя ў пучок, раю я.
Не зусім! паведамляе Аля і ўдакладняе. Чырвоная мантыя з сабалём, карона, туфлі абсыпаныя жэмчугам і лалавае калье.
Так выглядае панна краіны, а не панна асобна ўзятага мужыка, даношу я сваё меркаванне.
Панна краіны ўжо сапраўды пануе над усімі мужыкамі падуладнай тэрыторыі, кажа Аля, і шырока ўсміхаецца. Імператрыца бярэ на ноч любога таварыша, які ёй спадабаўся, ад карнета, да паэта. Чаму такі выбітны мысляр не разумее гэтых элементарных рэчаў?
Мы зноў смяемся разам.
Ну і раз ужо мы пачалі аб палітыцы, варта працягнуць гэтую тэму, весела кажу я. Толькі вось зараз я прынясу зялёны чаёк і печыва.