ЗВЕРАЛЮДЗІ
Биоробот Биомакс 21-й ляжаў пад завалам з камянёў у напаўпрытомным стане ўжо дзён пяць. Дакладней ён не мог вызначыць з-за траўмаў нанесеных звералюдзьмі. Гэтая вайна працягвалася ўжо два гады са зменнымі поспехамі для ваюючых бакоў. У Биомакса была полуоторвана левая рука, яна вісела на биопроводах-жылах і з яе выцякала алей, маленькія маторчыкі, якія адказваюць за сціск пэндзляў, працягвалі самаадвольна то ўключацца, то выключацца, расходуючы электраэнергію.
Рэжым харчавання ў біясістэме быў пастаўлены як тэрмінаторны. Гэта нават не эканомны «экстрэмальны» ці яшчэ яго называюць аварыйны, гэта той рэжым, пры якім рухомасць канструкцыі абмежавана жыцці біяробата блізкая да смерці і задача гэтага рэжыму, падтрымаць карты памяці да прылёту атрада ратавальнікаў-спецназаўцаў з базы. Паўстанцы звералюдзі паводзілі сябе вельмі хітра, яны спрытна маскіраваліся ў жывёльным свеце, лёгка навучаліся, то збіраліся ў групы, то дзейнічалі ў адзіночку. Звералюдзей спансавалі навукоўцы, якія ўсталі на навуковую ніву ў шэрагах крыміналу, а менавіта ў шэрагах наркабаронаў. Менавіта на такую групу, прадукт мутацыі ад прамянёў прыбора «Харатрон», і натыкнуўся Біямакс 21-й патрулюючы тэрыторыю Краснавішэрскага запаведніка.
На першы погляд гэта былі звычайныя мядзведзі мядзведзіца з двума мядзведзікамі. Біямакс 21-й, вынікаючы інструкцыям, падышоў на адлегласць стрэлу, але як толькі ён узвёў стрэльбу са снатворным, мядзведзіца кіўнула ківач. Так, ды той самы ківач школы вайсковай контрвыведкі паказала сыход направа, сышла налева і адразу ж наблізілася метраў на пяць. Биоробот разгубіўся, «Каб мядзведзі пампавалі ківач?» і тут у левым баку грудзей біяробата ўзнікла цягучая боль, датчыкі зафіксавалі лептон пробой! Бескантакт школы чараўнікоў звералюдзі толькі асвоілі параўнальна нядаўна. Биоробот паваліўся як скошаны. Мядзведзіца гайданулася па інерцыі направа, затым налева і ўжо скачкамі скарачаючы дыстанцыі, як гэта робяць хутка толькі звяры і намёртва ўпілася ў левы локцевы сустаў.
Ужыванне бескантакту не прайшло бясследна і для мядзведзіцы, рэзкі залімітавы выкід усіх энергій, сфакусаваны ў вобласць сэрца біяробата (а ў гэтай серыі біяробатаў сэрца і мозг чалавечыя, а косці і цягліцавая тканіна ўперамешку і чалавечыя, і тытанавыя, і арганаподныя пластыкавыя. перфтаранавым складнікам) прывёў да таго што мядзведзіца Аліса павалілася як падкошаная. Такое заўсёды бывае пры ўжыванні бескантакту патрабавалася аднаўленне каля 2-х сутак у хованцы. «Таварыш маёр, таварыш маёр», кінуліся да яе медзведзяняты, сяржанты Зосіма і Яфрэм, «Што з вамі?» «Гэтага лагернага паўдурка ў пячору на Воўчым Камяні, заваліце ўваход камянямі, няхай правяліцца.» Па яе разлікам зарада акумулятараў у тэрмальным рэжыме павінна хапіць на месяц працы, а тамака выцягнуўшы модулі памяці і прытомнасці можна будзе перапраграмаваць Биомакса-21. Ужо праходзілі гэта, ужо хакалі гэтую серыю біяробатаў. Ну а потым або біяробат-шахід, або агентурнае ўкараненне ў асяроддзе людзей «зварот» у грамадства, калі легендаванне дазволіць. Сяржанты так усё і зрабілі адцягнулі Биомакса ў пячорку (гэта была старажытная стаянка чалавека) і завалілі ўваход камянямі. Але! Яны не залілі гэты паўтруп вадой! Пабаяўшыся канчатковага закарочвання ўсіх сістэм
Так Біямакс ляжаў у цемры і пачаў цяміць, ставячы сябе на месца суперніка: «не знішчылі, значыць перапраграмуюць, памятаць сябе потым не будзеш. Мяне ўжо шукаюць. Значыць будуць ляпіць шахіда.» Ён паспрабаваў выйсці на сувязь, але радыёсігнал паглынаўся, патрэбна была антэна хаця б невялікая, і сігнал кароткі, але магутны батарэю б зарадзіць! І тут гібрыдны розум (і чалавека і інтэлектуальнай машыны ахінула!) 1) руку левую адсекчы, яна ўсё роўна не патрэбна. А дэталі рукі выкарыстоўваць! 2) усе праводкі сабраць разам контур антэны гатовы! 3) са збору пячоры прасочвалася вада і запасілася жыжыцай у куце. «Рыць там!» Ён адкапаў ямку правай рукой сантыметраў на дваццаць. зараз маючы дзве пласціны няправільнай формы адну вонкавага металізаванага пласта рукі і другую судзінкавую з меднымі маленькімі валасінкамі правадамі ён закапаў вертыкальна, пакінуўшы паміж імі адлегласць каля 25 гл. Вільгаць падцякала ў гэтую імправізаваную акумулятарную яму зверху. Дзве «пласціны», сталёвая і медная, з рэштак рукі, закапаных вертыкальна ў зямлю, давалі рознасць патэнцыялаў! усяго ў 1.5 вольта, але гэтага было дастаткова. Разлік быў такі звералюдзі ведалі час поўнай разрадкі батарэй прыкладна трыццаць дзён, плюс мінус суткі. Пасля гэтага прыходзь забірай гатовенькага. На 29-30-е суткі яны сабрацца зграяй вакол пячоры і пачнуць кружыць, загадзя абдумваючы ці няма якой пасткі ад звералюдзей. «Такім чынам, разважаў, Біямакс 21-й, трэба выйсці ў эфір на аварыйнай хвалі, на прыкладна 27-е суткі ад таго моманту як, я страціў прытомнасць. У эфір толькі SOS! 27 сутак на 24 гадзіны гэта 648 гадзін, за гэты час я зараджаю акумулятары да патрэбнага ўзроўню! Цела (чалавечы складнік) праўда страціць у масе, але вада гэта значыць. І ляжаць, нерухома ляжаць, адключыць усе сістэмы акрамя тэрмальных (карт памяці, аперацыйнай сістэмы ў рэжыме чакання).Усяго пяць хвілін сеансу потым страта прытомнасці, і тут ужо як Бог управіць на базе сігнал прымуць, прыедуць на ўсюдыходзе, адкапаюць карта памяці будзе захавана, а потым аднаўленне, шпіталь»
Але вернемся да звералюдзей, хто яны і як з'явіліся? Усё пачалося ў лабараторыі Сакуліна Яўгена Віктаравіча. Ён амаль навукова даказаў перадачу думак жывёлам, шляхам апрамянення мозгу жывёлы вызначаным выглядам прамянёў, а менавіта апрамяненні вызначаных раёнаў мозгу. У тое лета 2026 года ён адправіўся ў адпачынак, у Краснавішэрскі запаведнік і ўяўляеце заблудзіўся. Неба было пахмурным, і ён блукаў ужо другія суткі і выйшаў да пячоры якая носіць імя «Ваўчыны Камень», пячора ўяўляла сабой выемку ў скале, яна была нізкая і ў яе можна было патрапіць толькі прыгнуўшыся. Сцены гэтай пячоры былі высланы крышталямі незвычайнай да селю нябачанай прыгажосці. Пазней Сакулін назаве яго «Харатрон». Такім чынам, апынуўшыся ў пячоры ён страціў сілы і праспаў у ёй нейкія 15 хвілін. Праз скляпенне пячоры, праз вялікую расколіну ў скале пранікаў невялікі праменьчык святла, ён пераламляўся і падаў на крышталі і ўжо ў выглядзе лёгкага туману ахутваў саму пячору. Сакулін устаў і агледзеўся нечакана ён быў поўны сіл і ясна, як бы гэта не дзіўна разважаў.