Balkona çıktım ve derin bir nefes aldım, baharın havası özeldir, sanki çiçeklerin kokusu sinmiştir, doğa yeniden doğar ve siz de onunla birlikte uyanırsınız. Harika bir duygu, değil mi? Gözlerimi kapattım, yüzümü sabah güneşinin ilk ışınlarına açtım ve gülümsedim. Sanırım beni aşırı serotoninden kaynaklanan içsel coşkumdan çıkaran şey, alt dudağımdan yayılan bıçak gibi bir ağrıydı. Çünkü inanın bana, dudaklarınız çatlamışsa asla gülümsememelisiniz. Rüzgar estiğinde dudakları çatlayan tek kişi ben değilim, değil mi? Beni gerçekten delirtiyorlar. İlkbaharda, muhtemelen değişken hava, yağmur, soğuk, "bugün şort giyelim" nedeniyle bu sorun her zaman daha da kötüleşir. Bilirsin Peki sabahın köründe ne yapıyorum? Bu doğru! Tabii ki çilekli dudak kremi aramaya koşuyorum. Neden çilek? Çünkü çileklerle uzun ve yakıcı bir aşk ilişkim var. Bir kozmetik mağazasına ya da en azından bir eczaneye ihtiyacım var, hepsini yemeden önce dudaklarımı acilen kurtarmam gerekiyor. Neden bir şeye ihtiyacım olduğunda onu bulamıyorum? Etrafta çok sayıda dükkan var ama uygun bir tane bile yok. Cimrilik yasası adildir, ben buna böyle diyorum. Etrafıma bakıyorum. Doğru Bu değil, bu değil. Anlıyorum, harika bir kozmetik dükkanı, tam da ihtiyacım olan şey. Koşabildiğim kadar hızlı koşuyorum ve düşmemek için kapıyı tutarak dükkâna giriyorum. Lanet olsun bu yüksek topuklu ayakkabılara, kadınsı olmak yerine buz üstünde bir inek gibi! Ayaklarımın üzerinde sağlam durduğumu hissettiğimde, kırmızı paltomu düzeltiyorum ve kimsenin beni dükkanın önünde neredeyse takla atarken görmediğinden emin olmak için etrafa bakıyorum. Ama ne yazık ki, beklendiği gibi, birkaç çift göz üzerimdeydi. Her neyse, ne demişler: "Akıllı adam söylemez, aptal fark etmez." Hiçbir şey olmamış gibi sabit bir tempoyla dükkâna girdim.
Merhaba! Morning Star mağazamıza hoşgeldiniz. Yardımcı olabilir miyim?
Merhaba! Hayır, teşekkür ederim.
Çok garip, dükkan sahipleri dışında dükkan boştu. Bu kadar erken alışveriş yapan bir tek ben miyim? Etrafım raflar ve kozmetik vitrinleriyle çevrili, bir kadın cennetindeyim. Çok aydınlık bir mağaza, çok fazla ışık olduğunda seviyorum, her şey parlak ve akılda kalıcı ve her şeye dokunmak ve koklamak istiyorum. Ancak bu kışkırtıcı düşünceleri bir kenara itiyor ve doğrudan dudak bakım ürünlerinin dönüp duran vitrinine yöneliyorum. En üstte bir ruj var ve geriye kalan tek ruj o. Ona uzanıyorum, tutuyorum, arkamı dönüyorum ama uzaklaşamıyorum çünkü büyük, sıcak bir avuç elimi kaplıyor. Dur! Ne? Anlamıyorum Ne oldu? Olanlar karşısında şaşkınlıkla başımı çeviriyorum ve gülümseyen kara gözleri görüyorum. Çok çekici görünüyorlardı ve bana dikkatle bakıyorlardı. Böyle bir göz rengini ilk kez görüyorum Bir düşüneyim Bu benim en sevdiğim içecek! Kahve rengi gözler. Cappuccino değil, ekşi bir espresso gibi. Elimi bırakmadan pencerenin etrafında yürüdüğünde, şaşkınlıkla ağzımı açtım. Şimdi onu tam boy görebiliyorum, yüzünün neredeyse yarısını kapatan, öne doğru çekilmiş siyah bir şapka, siyah bir bomber, siyah bir tişört ve açık mavi bir kot pantolon giyiyor. Bırakın bir şey söylemeyi, hareket bile edemiyorum ve orada bir heykel gibi duruyorum. Görünüşünden çok etkilendim. Bana kıyasla çok büyük görünüyor.
Meleklerin cennetten bize inebileceğini bilmiyordum.
Bu kadar! Perde! Rahatlayabilirsin. Gürültülü bir şekilde nefes verdim ve bu sözler karşısında gözlerimi devirdim. Ne? Böyle batırdığıma inanamıyorum. Böyle muhteşem bir çıkış ve hepsi mahvoldu. Ciddi miydi? Ne yapmam gerekiyordu? Ayaklarının dibine düşüp, geçen yılki kar gibi eriyecek mi? Hakkını vermeliydim, sesinin alçak tınısı, güzel kahve rengi gözleriyle birleştiğinde her kızın kalbinin daha hızlı atmasını sağlardı. Yüzünün yarısının bir maskenin ardında saklı olması utanç verici. Dudaklarının şekli konuştuğu kişi hakkında çok şey söyleyebilirdi. Onları düşününce istemsizce alt dudağımı ısırdım.
Melekler ne yapıyor bilmiyorum ama ben cehennemden geldim. İşte böyle!
Şah mat! İçimdeki kız takla attı.
Gözleri parladı ve gözlerinin köşelerinde küçük kırışıklıklar belirdi, o da gülümsedi. Garip, sözlerimin en azından ateşini söndüreceğini ya da onu korkutacağını düşünmüştüm.
Özür dilerim küçük hanım, kim cehennemden gelmiş, ben de bu özel hijyenik ruj markasını çok seviyorum, ama bir beyefendi gibi size veriyorum. Elimi bırakmadan avucumu çevirdi ve seçtiğim ruju sıcak avucuyla üzerine yerleştirdi.
Teşekkür ederim dedim kekeleyerek ve yüzüm kızararak, ondan böyle bir tepki beklemiyordum.
Yüzünü görebilmek için başımı arkaya eğmek zorunda kaldım. Oh, bu benim açımdan ölümcül bir hataydı, çünkü o gözlerde boğulabilirdiniz Daha aşağı eğildi ve gözlerindeki ışıltıyı görebiliyordum; açıkçası üstünlüğünün, beni bu kadar kolay utandırabilmesinin tadını çıkarıyordu.
Tekrar görüşeceğiz, küçük hanım. Ortaya çıktığı gibi aniden kaybolmadan önce göz kırptı.
Kollarımı havaya kaldırarak birkaç saniye daha orada durdum. Neydi o? Başımı salladım ve gürültülü bir şekilde nefes vererek etrafıma bakındım. Etrafta kimse yoktu, ondan bir iz yoktu.
Bunun iyi düşünülmüş bir senaryo olduğunu düşünürsünüz İçimden bir ses bunun son görüşmemiz olmayacağını söylüyordu. Kasaya doğru yürürken, avuçlarının bana dokunduğu yerde bir sıcaklık hissettim. Ödemeyi yapmak ve buradan mümkün olduğunca çabuk çıkmak için malları uzattım. Çünkü yanaklarımın yandığını hissedebiliyordum, kanser gibi kızarmış olmalıydım. Umarım o süslü SS krem allığımı gizlemiştir, yoksa utançtan yere düşerdim.
Merhaba! Siparişinizin ödemesi yapıldı ve sizden bunu iletmeniz istendi.
Bana bir zarf uzatıldı. Küçük, kırmızı, dikkat çekici olmayan bir zarf. İçinde ne olduğunu merak ettim.
Teşekkür ederim! Ama kim ödedi, öğrenebilir miyim?
Uzun boylu, siyah şapkalı bir adam. İsmini vermeyi reddetti ama bizi anlayacağınıza dair teminat Verdi.
Ooh-ooh-ooh Öyle bile olsa Tamam, teşekkür ederim.
Sizi tekrar mağazamızda görmek için sabırsızlanıyoruz!
Tüm bunları yapmayı ne zaman başardı? Bir mektup yazın ve birkaç dakika içinde ödeyin? Olasılıklar aleminin ötesinde. Yoksa haftanın promosyonları ve indirimleri hakkında sinir bozucu bilgileri akıllıca savuşturuyor muydu? Buna inanmakta zorlanıyorum. Dışarı çıktım ve zarfa baktım, üzerinde "Küçük Hanım İçin" yazıyordu, yazıyı görünce gözlerimi devirdim. Elbette içinde kısa ve net birkaç satırın yazılı olduğu bir not vardı " Beni arayın 022309071990. Viho." Ruj kutusunu atmak için döndüm ve uzaklaşan bir arabanın sesini duydum, aniden hareket etti ve hızla uzaklaştı. Nasıl bir sürüş bu? Anlamıyorum, bu acele niye? Notu ceketimin cebine koydum ve mutlulukla gülümseyerek caddede yürüdüm. Ah O güzel, kahve rengi gözler Onları unutmazdım ama aramaya da cesaret edemezdim. Geçmişteki ilişkilerim beni bir döngüye soktu. Başından beri. Ben kendimi seçtim. Benim için en zor karardı. Çok acı vericiydi ama hayatımın en doğru kararıydı. Günden güne saygısızlığa uğradığını hissetmek ve istenmediğini hissetmenin derin çaresizliği. Peki ya aşk? Hiç aşk var mıydı? Bir kenara atılamayacak kadar güçlü ve derin bir duygudur.
Sevmek, duyguları değersizleştirmek değil, ilgi göstermek ve kayıtsızlık göstermemektir. Aşk, "sizin" insanınızla beş dakika yalnız kalmak için zaman bulmaktır. Zor anlarda yalnız bırakılmamakla, duygularınıza değer vermekle ilgilidir. Ve kaybolacağınız bir zamanın geleceğinden korkmak. Hayat yolculuğumun bu aşamasında yalnızlığı seçiyorum. Yalnızlığı seviyorum, zaten eylemlerim için bahane üretmek zorunda olmadığım için. Korkmak zorunda değilim, korku artık beni demir prangalarla bağlamıyor, tam nefesimle nefes alabiliyorum. Artık bir başkasının varlığına katlanmak, kendimi her şeyle kısıtlamak zorunda değilim. Özgürlük sarhoş edici ve güçlendiricidir. Sonunda kendimi de kabul ettim. Duygusal olarak birine aşık olmak, kendimi sevmekten daha kolaydır. En zor iş kendimi kabul etme işidir. Benim için inanılmaz derecede zordu. Ama her zaman yaptığım gibi üstesinden geldim. İçimdeki savaşçı yenilgiyi kabul etmez. Bu savaşçı hayatımı birden fazla kez kurtardı ve paniğin aklıma sıçramasını engelledi. Ne olursa olsun sırtımı dik tutan demir bir çubuk. Kendime teşekkür ediyorum.