Paradoksy historyczne
Zbiór artykułów naukowych
Andrey Tikhomirov
© Andrey Tikhomirov, 2022
ISBN 978-5-0059-3538-0
Created with Ridero smart publishing system
1. 2015 rok Kozy
Ten rok w kalendarzu wschodnim jest uważany za rok Kozy (Kozy) lub owcy (Barana). Chińska nazwa i-Wei, koreańska EUL-mi, japońska kinoto-Hitsuji, to 32 numer roku cyklicznego, cykl 19842043, żywioł-drzewo, planeta-Jowisz, kolor-zielony (niebieski), żywioł, planeta, kolor, jak w 2014 r. Dane te nie pochodzą z tabel astrologicznych (astrologia to pseudonauka, która wykorzystuje dane naukowe z astronomii, fizjologii, Nauk Politycznych, psychologii i innych nauk, doprawiając je odniesieniami do obiektów kosmicznych), ale z monografii naukowej kalendarzowe zwyczaje i obrzędy ludów Azji Wschodniej. Nowy Rok, wydanej w wydawnictwie Nauka (Warszawa 1985)
Tymczasem zwierzęta te (w wielu narodach zwierzęta te, stosunkowo podobne do siebie, łączą się w pewną wspólnotę) są święte, totemiczne do dziś. A w starożytności byli deifikowani. Na przykład Azael (Azazel) wśród starożytnych Żydów jest duchem pustyni w postaci kozła. W święto Jom Kippur kapłan przenosił grzechy całego ludu na kozła i wypuszczał go na pustynię do Azazela, stąd wyrażenie kozioł ofiarny.
Charakterystyczne jest, że w arabskich opowieściach i legendach ludowych Szatan-Szatan jest obdarzony innymi stabilnymi imionami i epitetami, takimi jak Azazil, al-Marid (buntownik, buntownik), al-Hannas (znikający, wycofujący się, na wzmiankę o imieniu Allaha) i Al-uasuas (prowokujący, kuszący). Nazewnictwo Szatana Azazilem niewątpliwie wywodzi się z tradycji judeochrześcijańskiej, gdzie w Biblii Azazel (wariant Azazil) jest używany tylko w kontekście opisu rytuału dnia odkupienia (Jom-Kippur). Według wierzeń biblijnych siedliskiem Azazela była pustynia. Wiadomo, że pustynia w umysłach Ludów Bliskiego i Środkowego Wschodu kojarzy się z siedliskiem złych duchów. Znaczenie imienia Azazil (Azazil) można przetłumaczyć jako silne, potężne bóstwo. Noc Walpurgii (Walpurgisnacht), noc pierwszego maja to noc czarownic, które na miotłach, kotach lub Kozach przybywają do opactwa czarownic na górze Bloxberg w Harzu, aby zatańczyć z diabłem.
Podobną postacią do cechy w starożytnych mitach greckich jest Pan, pierwotnie Bóg stad, patron pasterzy, a następnie cała natura (z gr. pan wszystko), przedstawiany jako człowiek z kozimi rogami, kopytami i brodą (tj. był kozłem, Kozioł-deifikowane zwierzę, obecnie przekleństwo, tragedia-z greką. pieśń kóz, być może połączenie kozła z małpami i innymi zwierzętami), odpowiada mu Faun rzymski. Według mitów PAN, w towarzystwie nimf, wędrował po górach, odgłosami fajki i pieśniami zbierał stada, karał tych, którzy zakłócali jego spokój, wysyłając na nie nieuzasadniony strach (stąd słowo panika).
Tragedia sięga prymitywnego obrzędu kultowego poświęconego Bogu płodności Dionizosowi, tragedia powstała z poezji lirycznej lub dytyramb śpiewanych przez chór złożony z towarzyszy Dionizosa satyrów zwanych kozami. Demon w religii starożytnego Egiptu Bóg zabawy i Tańca. Słowo diabeł pochodzi od starożytnego greckiego Diabolos oszczerca. Słowo powstaje z przyimka dia " tam i czasownika ballo rzucam. Greckie Satanas zapożyczone jest od hebrajskiego szatana " przeciwnika, podobny termin w języku arabskim to"szatan. Słowo Demon, pozostające w języku rosyjskim głównie jako określenie podstępnej, złej osoby, pochodzi od starożytnego greckiego Daimon " Boga, Ducha, złego ducha.
Wszystkie te całkiem normalne słowa w religiach monoteistycznych (nagle!) stały się złe, oznaczające siły wrogie człowiekowi, bardzo łatwo to wytłumaczyć-słowa te oznaczały pewne deifikowane siły z okresu politeizmu, a politeizm był przeciwnikiem monoteizmu, więc religie monoteistyczne w każdy możliwy sposób zdyskredytowały boskie pojęcia politeizmu.
Ciekawa wersja pochodzenia słowa Diabeł(wcześniej pisano Czort), najprawdopodobniej od słów diabeł, rysuj, od Cechy, którą wierni narysowali z"złych duchów. W opowiadaniu Gogola Viy filozof narysował wokół siebie krąg, aby żadna zła siła"nie mogła go przeniknąć. Taka idea sięga czasów starożytnych, kiedy człowiek, jak obecnie wiele zwierząt, oznaczał swoje terytorium, a penetracja innych stworzeń była karana śmiercią. Satyry, diabły i inni przedstawiciele złych duchów są kimś innym, jak ludzie przebrani za skóry zwierząt, w tym barany, kozy, wilki (szamani, wilkołaki). Zrzucili Te skóry i ponownie stali się ludźmi. Powstające wówczas ludzkie myślenie postrzegało to jako rodzaj magicznego działania (jak współczesne dzieci postrzegają Świętego Mikołaja, Snow Maiden itp.), później w chrześcijaństwie stało się to złym demonicznym zjawiskiem i było prześladowane.
Ani puchu, ani pióra-to znaczy nic, ale we współczesnym kontekście oznacza to życzenie szczęścia, w starożytności był to rodzaj oszustwa duchów leśnych i wodnych niezbędnych do udanego polowania lub wędkowania, odpowiedź była również oszustwem do diabła!. duchy tracą czujność, ponieważ decydują, że myśliwy po takim życzeniu nic nie dostanie ani bestii, ani ptaka. Obrusy, początkowo było to odwrotne powitanie, gdy dla witającego rozłożono jakiś Obrus-Tor.
Badacze sugerują, że toponim Sakmary (region Południowego Uralu Wołgi) ma pochodzenie irańskojęzyczne, to znaczy należy do plemion sawromato-sarmackich. Pod tym względem wskazówką jest bliski toponim Samary lewobrzeżny dopływ Wołgi, którego górne partie znajdują się 40 km od zbiegu Uralu i Sakmary. Rzeki o nazwie Samara znajdują się również w dorzeczach Donu i Dniepru, a także na granicy krajobrazów stepowych i leśno-stepowych. Z wielu wersji dotyczących pochodzenia toponimu Sakmara istnieje również: w tłumaczeniu z języków irańskich oznacza owczą rzekę (Shu -" owca, Mara -duża rzeka). Najwyraźniej podczas sezonowych migracji z południa na północ na brzegach tych rzek koncentrowały się stada owiec koczowniczych. Tutaj znaleźli piękne pastwiska i wodopoje, dobre warunki do jagnięcia owiec i wychowywania młodych.
Ciekawe porównania można przeprowadzić ze starożytnym egipskim najwyższym bóstwem Amonem-Ra, który był bogiem słońca, przedstawianym w postaci byka lub barana, ponieważ po łacinie (starożytny język indoeuropejski, po niemiecku Indogermanen-indogermańczycy) aries Baran, Baran.
Obrzędy czczenia Tengri Khana (Boga Ojca) na stepach Uralu-Ałtaju były dość surowe i złożone, modlitwy były długie i oczyszczające duszę. Pod wieloma względami przypominały też tradycje religijne Wschodu. Na przykład obowiązkowy był chrzest wodą, który wyglądał jak całkowite potrójne zanurzenie; posiłek religijny. Za największe święto uznano Objawienie Pańskie.
Święto przypadło na 25 grudnia, kiedy po przesileniu zimowym dzień zaczyna przybywać, a człowiek-niebo-Tengri Khan wyszedł na świat (pierwotnie Boże Narodzenie było obchodzone jako potrójne święto chrztu, narodzin, Objawienia Pańskiego.). Tego dnia należało przynieść do domu choinki-wiadomość od starszego Boga YER-su, czczonego przez ludy Ałtaju około trzy tysiące lat temu, na długo przed spotkaniem z Tengri-Chanem. Zwyczaj czczenia jedli narody Azji przywieźli do Europy Wschodniej i Środkowej, gdzie rzuciła ich fala wielkiej migracji ludów.
W dolinach Dunaju, Dniepru, Donu, Wołgi święto to prawdopodobnie istnieje od czasów Attyli. Należy pamiętać, że wśród Słowian i Rzymian dąb był uważany za święte drzewo, wśród Finów-brzoza, wśród Greków-oliwka, a wśród południowych Niemców świerk. Pierwsza wzmianka o choince znajduje się w kronikach alzackich z 1500 roku. Dekorowanie choinek na Nowy Rok w Rosji zostało zakazane podczas I wojny światowej przez rząd carski, ponieważ był to rzekomo Niemiecki zwyczaj, w rzeczywistości sięga czasów starożytnych czci wiecznie zielonych i drzew.